Jednoczęściówka i.... Przeczytajcie do kończ to się dowiecie!

Dzień ślubu Wiktorii i Tomasza zbliżał się nie ubłaganie. Profesor wszedł do pokoju lekarskiego i po raz kolejny pierwszym co przykuło jego spojrzenie była informacja o tej jakże radosnej uroczystości. "Na ślubie , jak i na weselu mile widziani są wszyscy." Tak bardzo tęsknił za prawdziwą Wiktorią. Wesołą, uśmiechniętą, lekko szaloną dziewczyną, nie statyczną i gburowatą panią ordynator wydającą rozkazy srogim głosem. Falkowicz darzył Rzepeckiego szczerą niechęcią. Widział go raz w szpitalu i od razu go poznał. Lata temu Rzepecki zastanawiał się nad wyborem specjalizacji i wahając się między chirurgią ogólną, a chirurgią dziecięcą trafił na staż do Wandy. Andrzej wtedy już zaczynał pisać doktorat, gdyż jego postępy bardzo przyspieszyła znajomość z panią profesor i miał okazję spędzić z Tomaszem dwa, czy trzy dyżury. Teraz Rzepecki chyba trochę znormalniał, lecz piętnaście lat temu był takim niezdarą, że Falkowicz zastanawiał się jakim cudem jeszcze nie zabił się o własne nogi, albo nie utopił się w kubku herbaty. Tomasz był po prostu zakałą oddziału.

Profesor jeszcze raz spojrzał na informację widniejącą na tablicy. I co z tego, że wygrał ze śmiercią? Wcale go to aż tak nie cieszyło. Owszem, odczuł pewną ulgę, lecz już parę dni później zastanawiał się nad sensem swojego życia. Bez rudowłosej złośnicy wszystko stawało się nudne, to ona nadawała kolory jego życiu. Chciał aby była szczęśliwa, ale nie był w stanie uwierzyć, że do tego doprowadzi ją Rzepecki. Nie umiał z niej zrezygnować, choć wiele razy próbował wmówić sobie, że najbardziej uszczęśliwiłby ją odpuszczając, ale nie umiał. Po prostu nie był w stanie. Tak bardzo ją kochał, dla niej zrobiłby wszystko.

Rozmowa z Romą nie dawała mu spokoju od miesięcy. Nie umiałby wymyśleć ciekawszego wyznania, on w ogóle nie umiałby jej tego powiedzieć. Nigdy nie umiał mówić o uczuciach. Właśnie, nie umiał jej tego powiedzieć. Z resztą, co by to zmieniło? Za parę dni miała żenić się z tym idiotą.

Wiktoria weszła zmęczona do hotelu i od razu przywitała ją Agata.

Ag: Wiki, było w skrzynce. - Blondynka podała jej kopertę.

W: Ale jak? Przecież tu nie ma adresu.

Ag: Może ktoś podrzucił. Wiktoria tu mieszka jedna więc na pewno do ciebie.

W: Pokaż. - kobieta zabrała od przyjaciółki kopertę i ją otworzyła.

Wiktorio, 

kocham Cię. Kocham Cię i nie umiem przestać. Jesteś najwspanialszą kobietą jaką w życiu spotkałem.  Nie umiem o  Tobie zapomnieć, z Tobą na prawdę byłem szczęśliwy. Nie udawaj, że pamiętasz tylko to co złe. Nie umiem odpuścić, przepraszam. Przepraszam za wszystko, chyba tylko uprzykrzałem Ci życie. 

Spróbujmy jeszcze raz, jak byśmy nigdy się nie znali, jakby się cofnął czas, jakby nikogo nikt nie zranił. Czas chyba czegoś mnie nauczył, teraz zrobiłbym dla Ciebie wszystko, zapomnę o swojej dumie. Dla Ciebie skoczyłbym pod pociąg. Teraz już wiem, że umarłbym za Ciebie.

Pamiętasz tą restaurację niedaleko szpitala? Wtedy chciałaś wszystko zakończyć, może tym razem wszystko się zacznie? Piątek, 19.00. Będę na Ciebie czekał, jak zawsze.

Agata patrzyła na koleżankę z niepokojem, nie mogąc nic wywnioskować z jej wyrazu twarzy, aż w końcu wyrwała jej list z rąk i sama zaczęła go szybko czytać.

-Niezły ten Twój romeo... - Blondynka spojrzała na Rudą, po której policzkach spływały pojedyńcze łzy. - Czekaj! "Nie umiem odpuścić. ... Spróbujmy jeszcze raz jakbyśmy nigdy się nie znali." To nie jest od Tomka! - krzyknęła zdziwiona. Nie musiała czekać na odpowiedź Wiktorii, widziała to po jej minie. Internistka jeszcze raz spojrzała na list i podbiegła do stolika, na którym leżały przeróżne dokumenty. Szybko porównała pismo z listu z pismem jakim została napisana przez Falkowicza konsultacja i z przerażeniem odkryła, że to jest to samo. No tak, kto inny kaligrafuje litery czarnym piórem, zamiast pisać? Tylko profesorowie tak robią.

Blondynka spojrzała z niepokojem na Rudą, po której policzkach ściekały kolejne łzy.

-Falkowicz. - stwierdziła i objęła przyjaciółkę. Od zawsze profesor był jedyną osobą, która umiała doprowadzić panią chirurg do łez.

Jak zapewne spostrzegliście to opowiadanie nie jest dokończone. I powiem Wam jeszcze jedno: przeze mnie dokończone nie zostanie. Tym razem chciałabym abyśmy zamienili się rolami (nie bójcie się, tylko ten jeden raz :D), a mianowicie chciałabym przeczytać dokończenie tego opowiadania w Waszym wykonaniu. Jest Was tutaj około sześćset i uwierzcie mi, że z chęcią przeczytałabym 600 wersji tych dokończeń. Tak więc o ile to opowiadanie Was zaciekawiło może spróbujcie swoich talentów pisarskich i stwórzcie dalszą część. Swoje prace możecie wysyłać na mojego maila zakrencona28@gmail.com Wszystkie opowiadania, jakie otrzymam opublikuję na blogu (chyba, że nie będziecie sobie tego życzyć). Czekam niecierpliwie na Wasze opowiadania i nie ukrywam, że bardzo liczę na to, że dostanę ich jak najwięcej.
I jeśli możecie, napiszcie mi w komentarzach, czy podoba Wam się ta propozycja, czy pierwsza Wasza myśl po przeczytaniu tego była "Ku**a, czy ją porąbało?!"

Pozdrawiam Was serdecznie, moi kochani i niech moc będzie z Wami! :D 

PS: W razie jakikolwiek pytań, wątpliwości, czy kłopotów z pisaniem - służę pomocą :)