Część III "Pomoc?"

Następnego dnia został zmuszony do siedzenia na oddziale ratunkowym. Tak na prawdę cieszył się z tego, nie  będzie musiał oglądać Wiktorii. Od dnia, w którym Consalida przyznała, że to była tylko gra, nie widzieli się ani razu, nawet z dalekiej odległości na korytarzu. Unikał jej jak ognia, z resztą Wiktoria także starała się nie napatoczyć się na niego.

-Dzień dobry, profesorze - internistka przywitała się wchodząc na oddział ratunkowy.

-Pani? - spytał z niedowierzaniem. - Miałem dyżurować z doktorem Latoszkiem.

-Tak, ale Witek musiał zostać z Felkiem i prosił, żebym wzięła za niego dyżur - wyjaśniła. 

-Dobrze, więc w razie czego będę u siebie - oznajmił wstając z fotela. Na oddziale ratunkowym zawsze zostawiał samego jednego dyżuranta, informując iż "będzie u siebie".

-Profesorze - zaczęła. Chciała go zatrzymać, ale nie miała wymyślonej żadnej bajki, więc musiała wysnuć coś na poczekaniu. - Bo ja chciałam się spytać... - Myśl Woźnicka, myśl! - Nie wie pan może o co chodzi z tym numerem do drukowania samemu recept? To jest potrzebne? - Co prawda załatwiła tą sprawę już dwa tygodnie temu, ale tylko to przyszło jej do głowy. Może z czasem rozmowa jakoś się rozwinie? - łudziła się.

-Nie jest on obowiązkowy, jednakże ułatwia życie i umożliwia samodzielne drukowanie recept - oznajmił, nie kryjąc znudzenia tą konwersacją.

-A gdzie ja bym to mogła załatwić? Pytałam Wiktorii, ale ona ostatnio się stała jakaś strasznie wredna, jak nie ona.

-W NFZcie - profesor wolał nie zagłębiać się w rozmowę o Wiktorii. - Radzę wziąć prawo wykonywania zawodu, gdyż inaczej każą pani przyjechać jeszcze raz, chyba, że zagrozi pani skargą.

-Tak, teraz jeżeli chce się coś uzyskać, to tylko groźbą - stwierdziła zrezygnowana. Falkowicz znów chciał wstać. - Profesorze, bo ja chciałam jeszcze dowiedzieć się kilku rzeczy.

-Przygotowała pani zestaw pytań specjalnie na nasz dyżur?

-Liczyłam, że się czegoś dowiem, od pana jako bardziej doświadczonego, bo w tym szpitalu, gdzie dwóch lekarzy, tam trzy opinie. - Blondynka uśmiechnęła się delikatnie. Mężczyzna ostentacyjnie spojrzał na zegarek. Nie miał zbyt dużej ochoty na konwersację z lekarką, ale wiedział, że ma obowiązek siedzenia na tym oddziale przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny, a jako starszy lekarz, chcąc nie chcąc musi udzielać odpowiedzi na pytania młodszych, taki był regulamin szpitala.

-Słucham pani. - Mężczyzna oparł się na fotelu. Blondynka usilnie próbowała wymyśleć jakieś w miarę sensowne pytanie, jednak gdy jej się to nie udało postanowiła spróbować porozmawiać z mężczyzną bardziej prywatnie.

-Ja wiem, co odstawiła Wiktoria - zaczęła. Profesor wziął głęboki wdech. Dopiero wtedy poczuł kwiatowy zapach perfum, jakich używała Wiktoria. Najwidoczniej koleżanki używały tego samego zapachu.

-Jeżeli nie ma pani do mnie żadnych spraw zawodowych, pozwoli pani, że jednak pójdę do siebie - profesor wyszedł z pomieszczenia zanim zdążyła coś powiedzieć.

Trzy godziny później postanowiła znów spróbować. Miała już w pamięci kilka pytań służbowych, które wymyśliła, gdy nic się nie działo na oddziale. Zapukała w drzwi i weszła do profesorskiego gabinetu. Zobaczyła go siedzącego za biurkiem. Na blacie stała szklanka i na pół opróżniona butelka z whisky.

-Profesorze... - blondynka zamknęła za sobą drzwi i stanęła na środku pomieszczenia, wyprostowana.

-Wie pani, pani doktor... okropny jest ten świat - stwierdził popijając trunek. Internistka od razu zorientowała się, iż jest pijany. - Widzi pani, ja teraz mógłbym wyjąć pistolet i panią zabić - powiedział kręcąc szklanką w dłoni. Blondynkę lekko zaniepokoiły te słowa, ale dalej stała w miejscu powtarzając w myślach jak mantrę słowa Krajewskiego "on kobiecie by nic nie zrobił".

- Zabić. Śmierć jest tak na prawdę najmilszą rzeczą w życiu. Mógłbym panią w sobie rozkochać, a potem powiedzieć, że to była gra. Robiłem tak. Robiłem tak setki razy, nabrałaby się pani, jak wszystkie. - Blondynka usiadła na krześle, naprzeciw niego. Zabrała mu szklankę i wypiła całą jej zawartość. - Wykorzystała mnie. - Mężczyzna przesiadł się na czerwoną kanapę. Internistka zajęła miejsce obok niego. - Była taka wspaniała - rozmarzył się. - Duże, zielone oczy, delikatny uśmiech. Piękne, długie włosy... jak pani - oznajmił odgarniając z jej twarzy kosmyk blond włosów. - Też pachniała kwiatami i używała tego samego błyszczyku. - To prawda, kobiety miały wiele takich samych kosmetyków. 
Profesor złożył delikatny pocałunek na jej ustach. Mimo, że był pijany internistka nie umiała go odepchnąć. Miała słabość do mężczyzn. Chciała mu pomóc, a zamiast tego przespała się z nim w szpitalnym gabinecie, podczas dyżuru, za co mogli oboje stracić pracę. 

Czekam na Wasze komentarze. W najbliższy piątek wylatuję na wakacje i wracam dopiero 18 sierpnia. Podczas wyjazdu raczej nic się nie pojawi (rozważam wzięcie netbooka, ale i tak wolę zwiedzać i się opalać, niż przesiadywać w internecie). Istnieją szanse, że jeśli mnie zmotywujecie komentarzami, to jeszcze coś dodam przed urlopem.