CZĘŚĆ 87 "Szpitalne wariatkowo"

Adam stojąc na korytarzu dostrzegł Borysa wchodzącego do łazienki dla personelu. Rozejrzał się po korytarzu i już miał podejść do drzwi, gdy zaczepiła go Wiktoria.

W: Adam, uzupełniłeś dokumentację?

Ad: Chyba tak, ale pewien nie jestem... w sumie to ja niczego pewien nie jestem.

W: To tak, czy nie? - spytała zniecierpliwiona. 

Ad: Mniej więcej. 

W: Mniej czy więcej?

Ad: Dobra, nie uzupełniłem. - przyznał.

W: Oj Adam, Adam. - pokręciła z niezadowoleniem głową. - Weź ty się, dzieciaku, do roboty. - poradziła i odeszła. Krajewski jednak zamiast "wziąć się do roboty" skupił się z powrotem na czynności, którą przerwała mu rudowłosa lekarka. Rozejrzał się po korytarzu, aby upewnić się, że nikt kto mógłby go opieprzyć nie przechadza się tędy i podszedł do drzwi toalety, po czym kilkakrotnie walnął w  nie pięścią, krzycząc:

Ad: Sraj szybciej!

Jakież było zdziwienie doktora Krajewskiego, gdy z ubikacji wyszedł wściekły mężczyzna, który wcale nie był Borysem, lecz dyrektorem.

T: Ja ci posram! - warknął łysy mężczyzna. - Do roboty się weź! - powtórzył słowa Consalidy i zły jak osa odszedł od Adama, który zdumiony nie odezwał się nawet słowem.

Ag: Miałam dziś takiego pacjenta... - zaczęła z dumą.

W: No mów.

Ag: Po rękach mnie całował. Podziwiał, jaka piękna jestem...

F: Znalazłaś sobie kolejnego narzeczonego? - spytał wchodząc do lekarskiego.

Ag: Pacjenta takiego miałam. Z pół godziny się rozpływał na moją urodą. Sami tacy by mogli być.

W: Ty to jesteś niezła.

F: Przyznaj się lepiej, Agato, który rocznik ten twój amant.

Ag: Nie wiem, normalny. - profesor zaczął się śmiać.

F: Dwudziesty siódmy. - teraz już zarówno Wiktoria, jak i Andrzej śmiali się otwarcie, a Agata poczerwieniała ze złości. - Przykro mi bardzo, pielęgniarki już wszystko wygadały.

W: Nie no, nie wiedziałam, że nasza Agatka w takich gustuje. - po raz drugi wybuchła śmiechem.

Ag: Nie znacie się... na geografii. - wypaliła i wyszła z lekarskiego. 

F: Jak się pani czuje? - profesor z wielką niechęcią zadał to pytanie jednej z pacjentek. 

-Widzi pan, panie profesorze, no tragicznie jest! - zaczęła się żalić. - No proszę zobaczyć. Tą ręką to ja mogę ruszać tylko tak - kobieta podniosła rękę do góry - tak - skierowała ją w prawo - tak - tym razem pacjentka wyciągnęła kończynę w lewo - i tak. - kobieta pokazała przed siebie.

F: Ale z pani mową na szczęście już lepiej. - stwierdził.

-No no wł wła właś właśni ie - zaczęła się jąkać. Właśnie jej przypomniałem, że zapomniała ponarzekać na mowę.

F: Przepraszam panią najmocniej, muszę już niestety panią opuścić. - oznajmił z żalem i wyszedł z sali słysząc za sobą jeszcze jakieś słowa nieszczęścia pacjentki. Gdy tylko Falkowicz opuścił pomieszczenie wyjął telefon i napisał smsa do Adama o krótkiej, lecz za to jakże zrozumiałej treści: "Wypisz wreszcie tą babę" Może i takie słownictwo nie pasowało do profesora, lecz ta właśnie pacjentka doprowadzała go do prawdziwej irytacji, a przebywała na jego oddziale już od dwóch miesięcy.

Ag: Nie będzie żadnego ślubu! Nie będzie żadnego wesela! Zrozumiałeś?! Nie będzie! - wściekła Agata idealnie odegrała rolę Kasi z znanego przed laty filmu "Kogel  Mogel", a dla dopełnienia całej sceny rzuciła butelką wina, którą przyniósł jej amant, o podłogę. Zarówno szkło, jak i czerwony trunek rozprysnęło się po całym gabinecie zabiegowym. 

-Ale Agatko, moja złota brylantowa, najpiękniejsza! - mężczyzna złożył pocałunek na jej dłoni, a blondynka wściekle zabrała rękę.

Ag: Powiedziałam won! - wrzasnęła. - Proszę to wszystko posprzątać! - warknęła w stronę pielęgniarki, która "podpierała ścianę" i ledwo powstrzymywała wybuch śmiechu. Internistka szybkim krokiem opuściła pomieszczeni, a gdy trzasnęła drzwiami starszy mężczyzna skierował pudełeczko z pierścionkiem zaręczynowym w stronę kobiety ubranej w pomarańczowy mundurek. 

-A może pani, siostrzyczko kochana? Ja będę siostrzyczkę na rękach nosił!

T: Doktor Krajewski proszony do profesora! - krzyczał łysy mężczyzna na cały głos. Tretter, gdy tylko Adam wszedł do łazienki, podparł klamkę szafką i kilkoma książkami uniemożliwiając chłopakowi wyjście z ubikacji. - Gdzie jest doktor Krajewski?! Profesor się niecierpliwi! - darł się na cały szpital. Adam szarpał się przez chwilę z drzwiami, lecz gdy usłyszał trzeci komunikat, mówiący, że Falkowicz z dużym zdenerwowaniem oczekuje jego przybycia - postanowił wywarzyć drzwi. Jak pomyślał - tak zrobił i gdy drzwi wypadły z hukiem Tertterowi, który do tej pory ledwo powstrzymywał śmiech zrzedła mina. Adam popędził w stronę gabinetu brata, a dyrektor dalej stał w miejscu z otwartą buzią. 

Przepraszam, że tak krótko i tradycyjnie PROSZĘ O KOMENTARZE!