CZĘŚĆ V "Powód do śmiechu?!"

Nie wiem, czy ktoś jeszcze pamięta to opowiadanie, które zaczęłam dwa, albo i trzy miesiące temu. Jakby co, podaję linki do poprzednich:

CZĘŚĆ I "Suka"

CZĘŚĆ II "Instynkt macierzyński?"

CZĘŚĆ III "Pomoc?"

CZĘŚĆ IV "Troska o mnie? Niezły żart"

Wiem, że ostatnio bardzo rzadko dodaję, ale serio nie mam czasu nawet na sen. 

To opowiadanie kontynuuję na prośbę Rudej Fawiomanki. Podobno jej się podoba, miłe :)

Przez kilka dni spędzali namiętne chwile w składzikach i gabinecie profesora. Nikt nic nie zauważył. Nawet Adam nie zorientował się o niczym. Zarówno o romansie, jak i samookaleczaniu brata. Blondynka nie mogła pojąć jak to możliwe, żeby brat profesora nie zauważył kompletnie nic. Któregoś dnia jednak to zrozumiała, gdy rozmawiała z Falkowiczem przed szpitalem i podszedł do nich Krajewski.

-Cześć stary, masz flaszkę? - spytał od razu.

-Adam - upomniał go.

-Albo chociaż hajs.

-Dziecko drogie, dajże mi spokój! Ja nie jestem monopolowym, ani bankomatem!

-Myślałem, że jesteśmy rodzeństwem.

-Dziękuję ci bardzo za genialną relację braterską, polegającą na tym, że co drugi dzień przychodzisz po pieniądze i alkohol i raz na pół roku, mówić przez kilka godzin, jaki jesteś pokrzywdzony przez los. Boże, chroń mnie od przyjaciół, z wrogami rozprawię się sam.

-A w dupie z tobą! Dam se radę!

-Ciekawe jak długo. Dzień, czy dwa? Twoi genialni rodzice nie nauczyli cię nawet samodzielności.

-Jeszcze im nie wybaczyłeś?

-Bóg wybacza czasem, ja nigdy.

-Serio?

-Dam ci jedną radę. Żyj tak, by nigdy nie musieć kogoś prosić o wybaczenie.

-Przecież mama cię przeprosi...

-Przeprosić można kogoś, kogo potrąciło się w autobusie.

-Mama mówiła, że nie mogli wziąć nas obu.

-Ja nawet nie chcę wiedzieć co jeszcze ci mówiła. W ogóle ta rozmowa jest bez sensu. To nie jest czas, ani miejsce na takie dyskusje. Ja nie mam ochoty na bzdurne rozmowy z tobą.

-Ej, ale nie mów, że nie jestem twoim bratem. Wiem o tobie sporo.

-Mniej więcej tyle, ile jest USC. Daj mi już spokój.

-Nie no, ale... - zaczął. Profesor wyjął z portfela 100 złotych i wręczył je Krajewskiemu.

-Bądź już cicho.

-Spoko, pa. - Krajewski zrozumiał iż dostał pieniądze na odczepnego i szybko odszedł od brata.

-Dobrze, że on mało o tobie wie, bo i tak wszystko wypapla - stwierdziła. Profesor spojrzał na nią podejrzliwie. - Przyznaję się, pytałam go o ciebie. Wślepiony w dekolt, mówi wszystko - przyznała.

-To gówniarz - warknął sam do siebie. - No proszę bardzo,  śmiej się! Tylko miej chociaż na tyle przyzwoitości, żeby śmiać się samej, a nie w towarzystwie całego szpitala! - profesor odszedł od niej szybkim krokiem. Internistka stała w miejscu oszołomiona reakcją mężczyzny. To ma być powód do śmiechu?! - pytała się z niedowierzaniem. Z zamyślenia wyrwała się dopiero, gdy usłyszała krzyki i piski Krajewskiego. Spojrzała w stronę, z której dochodziły wrzaski i zorientowała się, że kilka metrów dalej Falkowicz próbuje zabić Adama, przynajmniej tak to odebrała. Pobiegła w ich stronę i stanęła między nimi, próbując ich rozdzielić. Profesor odpuścił bratu dopiero, gdy ten zemdlał.

-Adam! - dziewczyna próbowała ocucić chłopaka, waląc go w policzek, gdy Falkowicz po prostu sobie odchodził od nich. - Andrzej! - profesor dalej szedł przed siebie. Blondynka postanowiła skupić się na Adamie, który w przeciwieństwie do profesora, nie wyszedł bez szwanku z tej bójki. Po chwili ze szpitala wybiegli sanitariusze i zabrali nieprzytomnego chłopaka. Blondynka próbowała zadzwonić do Falkowicza, jednak gdy ten nie odbierał, postanowiła namierzyć jego telefon. W dzisiejszej dobie rozwoju elektroniki, trudne to nie było. Aplikacja wykazała jej, że mężczyzna jest w parku i wyznaczyła trasę, którą miała się kierować.
-Mogłeś go zabić. - powiedziała karcąco i usiadła obok na ławce.

-Gdybym chciał to zrobić, to zrobiłbym to już dawno temu i nawet nikt by się nie zorientował.

Blondynka zamrugała kilka razy upewniając się, że to jej się nie śni. Czy on na prawdę jest panem życia i śmierci i może wszystko?! - zastanawiała się oszołomiona.

-Czy ty... czy ty na prawdę uważasz, że twoja przeszłość jest powodem do kpin? - spytała nieśmiało.

-Umawialiśmy się na romans, nic więcej. I tego się trzymajmy. - zakomunikował. Wstał z ławki i szybkim krokiem odszedł od niej.

Nie odpuszczę ci. - obiecała sobie w myślach. Z każdym dniem osoba profesora coraz bardziej ją ciekawiła i intrygowała. Falkowicz był... był po prosty tak dziwny, że chwilami zastanawiała się, czy on nie jest chory psychicznie. Chciała go poznać, zrozumieć, ale wiedziała, że wcale nie będzie to takie łatwe.

Przepraszam, że tak krótko, ale czas... 

PROSZĘ O KOMENTARZE

Ma ktoś może linka do 569 odcinka NDiNZ?