CZĘŚĆ 82 (chyba najgorsza, jaka pojawiła się na tym blogu :'C )

O 19:00 weszli do lekarskiego z zamiarem odbycia nocnego dyżuru.
Ag: Wiki! - pisnęła radośnie, zanim zdążyli się przywitać i szybko kontynuowała - Jesteś mi potrzebna, chodź do hotelu! - pociągnęła ją za rękę z powrotem w stronę drzwi przez które przed chwilą weszli.
W: Ja mam dyżur!
Ag: Oj tam! Twój narzeczony jest ordynatorem! No, zwolnisz ją, ona tu potem przyjdzie, ale potem. Chodź. - wyciągnęła Consalidę z lekarskiego.
W: Puść mnie! - krzyknęła gdy były już na korytarzu. Internistka posłusznie zostawiła rękę lekarki - O co chodzi?
Ag: Darek zaprosił mnie na kolację!
W: Oj ty to masz niezłą zajawkę na facetów. Nie mogłaś normalnie powiedzieć, tylko cyrki odstawiasz? - rudowłosa lekarka weszła do lekarskiego chcąc chociaż po części wytłumaczyć całą tą jakże dziwaczną sytuację narzeczonemu. Nie zdążyła nic powiedzieć, gdy już była wyciągana za rękę z lekarskiego.
W: Agata idzie na kolację... - mówiła trzymając się framugi drzwi  - i potrzebuje pomocy. - blondynka pociągnęła ją tak mocno, że Wiktoria nie utrzymała równowagi na swych piętnastocentymetrowych szpilkach i się przewróciła, a internistka nie zważając na to iż przyjaciółka leży na podłodze, próbowała ją dalej ciągnąć.
F: Agata! - upomniał blondynkę srogim głosem i pomógł wstać Wiktorii.
W: Dzięki.
Ag: Chodź!
W: Już! Jakby co, to dzwoń. - wyszła z lekarskiego ciągnięta przez przyjaciółkę. Profesor rozsiadł się wygodnie na kanapie zastanawiając się, czy Wiktoria przed kolacją z nim także zachowywała się w taki sposób i próbując zrozumieć kobiety. Jego rozmyślania przerwał dźwięk dzwonka telefonu. Spojrzał na wyświetlacz stwierdzając iż dzwoni jego znajomy, z którym internistka miała się dziś spotkać. Ciekawe, czy ten też będzie prosił o pomoc w dobraniu garderoby?
F: Witam cię, drogi przyjacielu.
D: Cześć. Wiesz co, mam do ciebie takie pytanie. Jakie kwiaty lubi twa siostra?
F: Przykro mi bardzo, ale na to pytanie nie jestem w stanie ci odpowiedzieć.
D: Co ty własnej siostry nie znasz?
F: Mówiłem ci już, że to jest nietypowa sytuacja.
D: No nic. Kupię bukiet róż, to działa na wszystkie kobiety.
F: Powodzenia życzę.
D: I nie powiesz mi, żebym nie skrzywdził twej młodszej siostrzyczki?
F: A czy ty umiesz kogokolwiek skrzywdzić?
D: Dobra. To ja idę po te kwiaty. Pa.
F: Cześć.

Po godzinie Consalida wróciła z powrotem do szpitala.
W: Nic się nie działo?
F: Póki co, spokojnie.
W: Agatka wystrojona, oby tylko wszystko było okey. A ty jak myślisz?
F: Co myślę o nich?
W: No. Myślisz, że coś z tego będzie?
F: Nie wiem, ale możesz być spokojna. Darek należy do tych nudnych, dobrotliwych mężczyzn, którzy muchy by nie skrzywdzili. Będą razem zbawiać świat.
W: Wiesz co, ja przy Agacie się czuję czasem taka zła.
F: Źli ludzie mają łatwiej w życiu, kochanie. Poza tym w porównaniu ze mną, to jesteś matka Teresą.
K: Panie profesorze, tłum się kłębi na izbie. - do pokoju wpadła Miller.
F: A kto ma dyżur na izbie? Proszę spojrzeć. - pokazał ręką na tablicę - Ja i doktor Consalida na oddziale, pani i doktor Rudnicka na izbie.
K: No tak, ale...
F: Więc to nie moja sprawa.
K: Dlaczego pan taki jest?
F: Pani Klaudio, pani jest lekarzem i proszę mi uwierzyć na słowo, że będzie pani setki razy w jeszcze gorszych sytuacjach i musi pani sobie radzić. Proszę pójść na izbę i sobie radzić. - zrezygnowana stażystka opuściła pokój lekarski.
W: Jesteś wredny, wiesz?
F: To dla jej dobra. Musi sobie radzić.
W: Taa.

Następnego dnia.
Ag: On jest taki wspaniały i w ogóle, Wiki...
W: Tak, tak.
Ag: Czuję, że to ten jedyny. - trajkotała dalej do znudzonej już Consalidy.
W: Yhm.
Ag: Masz mnie dość, prawda?
W: Nie, spoko.
Ag: A ty jak myślisz, będzie coś z tego?
W: No nie wiem, ale  życzymy wam z Andrzejem szczęścia. On uznał, że pasujecie do siebie.
Ag:  Mam nadzieję, że coś z tego będzie.

Kilka dni później.
Usłyszał dźwięk dzwonka zwiastujący przybycie gościa. Poszedł sprawdzić kto postanowił niezapowiedzianie sprawić mu wizytę. Otworzył drzwi i zobaczył Agatę i Adama, który ostentacyjnie otworzył szampana.
Ad: Wszystkiego najlepszego! Świętowaliśmy urodziny Wiki, teraz twoje. - weszli do willi wymijając zdezoriętowanego profesora - Masz jakieś kieliszki?
W: Andrzej, kto przyszedł? - spytała schodząc po schodach - Cześć, a wy co tak z szampanem?
Ad: Andrzej ma urodziny, postanowiliśmy...
Ag: Adam postanowił. - wtrąciła.
Ad: Postanowiliśmy to świętować.
W: Andrzej?
F: Nie przewidywałem gości.
Ag: Nie chcieliśmy przeszkadzać... To on się uparł.
F: To źle zabrzmiało. Nie przewidywałem, że ktokolwiek to interesuje i ktokolwiek o tym wie.
W: No właśnie dlaczego ja nic nie wiedziałam? Wszystkiego najlepszego. - pocałowała mężczyznę.
Ad: Kieliszki tam? - spytał i nie czekając na odpowiedź wyciągnął szkło.

W: Agata, dlaczego ja nic nie wiedziałam? - kobiety rozmawiały mając chwilę dla siebie - Wiesz jak ja się głupio czuję? Wy o tym pamiętaliście, a ja nie miałam zielonego pojęcia.
Ag: Ja z tym nie mam nic wspólnego. Adam wpadł do hotelu  i mnie wyciągnął, no i przyjechaliśmy.
W: Adam?
Ag: No.
W: Nie spodziewałabym się po nim czegoś takiego. Zresztą co ja gadam, szukał kolejnej okazji do picia.
Ag: A może nie?
W: Nadzieja umiera ostatnia. Ale serio głupio wyszło.
Ag:Spoko, upiją się i rano nikt nic nie będzie pamiętać.
W: Myślisz? Póki co są trzeźwi... w miarę.
Ag: To źle wróży, bo mogą się zaraz o coś pokłócić.
W: Oj Aga, Aga. Na serio to był Adama pomysł? Musiałaś maczać w tym palce.
Ag: Przysięgam, że nie. Ja o niczym nie wiedziałam. Na ogół nie grzebię w aktach Andrzeja.
W: Chyba Adama pierwszy dobry pomysł w życiu.
Ag: Nie wiem, nie znam go na tyle.
W: Taa.
Ag: Ej, zastanawiałam się kiedyś jak to jest nagle stracić wszystko. Co się czuje jak się ma rodzinę, wszystko i z dnia na dzień się to traci.
W: Nie wiem, nigdy niczego aż takiego takiego nie przeżywałam. Ale jak się traci rodzinę, to jest okropne. Pamiętam jak Blanka mnie znienawidziła. Odechciewało mi się żyć.
Ag: No tak, a on stracił rodziców, rodzeństwo naraz...
W: Agata, ja wiem do czego zmierzasz, ale ja ci nic nie powiem, bo nawet nie wiem.
Ag: Zobacz, ja nic nie wiem o swojej rodzinie.
W: Wiesz, że ja ci na to nie odpowiem. Jedyną osobą, która wie cokolwiek jest Andrzej. W USC nic prawie nie ma. Gdzieś w domu jest jakiś album. Na wielu zdjęciach jest jakaś blondynka. Andrzej tłumaczył Adamowi, że to jakaś córka znajomych, domyślam się, że to ty.
Ag: A skąd to wszystko tak nagle wyszło? Wpadliście do hotelu, potem był zamęt z tą ciążą, no ale skąd tak nagle...?
W: Twoja data urodzin. Zapraszałaś nas wtedy na urodziny i powiedziałam Andrzejowi. Potem pytał jakieś szczegóły. Wiedział o tobie rzeczy, których na ogół nikt nie wie. Wszystko się zgadzało
Ag: Jak dużo rzeczy on o mnie wie? - spytała z lekkim niepokojem.
W: Chyba wszystko o twoich narodzinach i inne rzeczy których lepiej nie rozpamiętywać, jak stwierdził.
Ag: Ale jakich rzeczy? - internistkę wcale nie cieszył fakt iż profesor może wiedzieć o niej rzeczy, których wolałaby żeby nie  wiedział.
W: No nie wiem, Aga, ale byłaś małym dzieckiem. Wiesz przecież, że bardzo zdrowo jest małe dzieci zostawiać czasem nagie do snu... - powiedziała chcąc zdenerwować blondynkę - Być może miał okazję podziwiać cię w całej okazałości. No i może mieć zdjęcia, bo wiesz, że ludzie mają zazwyczaj bzika na punkcie zdjęć dzieci w każdej pozycji i w każdej chwili.
Ag: AAAA! - warknęła sama do siebie.
W: Nie denerwuj się tak. Przecież nie jest aż tak wredny, żeby pokazać całemu szpitalowi małą Agatkę i jej... eee... małą, nagą Agatkę.
AG: Już ty mnie lepiej nie denerwuj. Mnie zaczyna coraz bardziej denerwować to ile on może  o mnie wiedzieć.
W: A ile mógł się dowiedzieć przez rok? O Adamie wie sporo, bo zna go od tylu lat.
Ag: Tak, Adam mówił, że poznał go po maturze, kiedy prawie zabiła go mafia.
W: Oj ten Adam.
Ag: No Adam to Adam.

Późnym wieczorem Agata i Adam pojechali do hotelu.
F: Właśnie Wiki, powinienem to zrobić już dawno... - powiedział gdy siedzieli na kanapie popijając wino.
W: Co? - spytała odstawiając kieliszek na stolik. Mężczyzna podał jej złotą kartę. - Nie.
F: Wiki...
W: Nie. Ja i tak żyję na dobrą sprawę na twoim utrzymaniu. Jestem w stanie utrzymywać się sama.
F: Kochanie, wiem że jesteś w stanie utrzymywać się sama, ale to jest bez sensu. Wiki, przecież my będziemy małżeństwem.
W: Wiem, ale to nie znaczy, że...
F: Wiki, my mamy się rozliczać z pieniędzy? Na prawdę? Weź po prostu tą kartę i kupuj co chcesz.
W: Ja mogę kupować co chcę za swoje pieniądze.
F: Wiki, zastanówmy się czy ta rozmowa ma w ogóle sens. Próbujesz wmówić mi jakiś bajki. Ile razy ja słyszałem "nie mam pieniędzy"? Nie chcę, żebyś ty musiała liczyć pieniądze, a mi na koncie rosły miliony. Przecież my żyjemy razem.
W: No... dobrze. Ale skoro już mam mieć twoją kartę, to miejmy jedno konto.
F: Jeżeli będziesz się czuła pewniej mając swoje konto to...
W: Nie. Jutro pójdę do banku je zlikwidować i podam w szpitalu nowe. - pocałowała mężczyznę.

Wiem, że ta część jest chyba najgorszą, jaka pojawiła się na tym blogu, ale obiecałam, że coś napiszę, więc proszę bardzo. Szczerze, to zbieranina przeróżnych fragmentów bez ładu i składu, które napisałam już dawno temu. Postaram się, żeby następna była znośna. Mam pewien pomysł, muszę go tylko zrealizować. Za tą część mogę Was tylko przeprosić :'(