CZĘŚĆ 98

Blond lekarka stała od godziny przy wyjściu ze szpitala wpatrzona w szybę. Obserwowała ludzi, przebierając nogami i nie mogąc doczekać się przyjazdu Wiki i Andrzeja. Wczorajszego dnia nie śmiała do nich dzwonić, czy pisać, ale już nie mogła wytrzymać w tej niepewności i całą noc zastanawiała się jak przebiegły "negocjacje" małżonków, a co ważniejsze - jaki przyniosły efekt. Uśmiechnęła się szeroko widząc podjeżdżające pod szpital czarne Infiniti - nawet nie musiała patrzeć na kierowcę, nikt inny w całym szpitalu nie miał auta wartego 300 tysięcy i nikt inny nie parkował na miejscu dla inwalidy, a Falkowicz robił to prawie zawsze. W końcu to miejsce jest zawsze wolne i do tego jeszcze dwa razy szersze. A że Falkowicz inwalidą nie jest, to już zupełnie inna kwestia.
Zadowolona internistka podbiegła do samochodu.
Ag: No i co?! Jak Consalida się ustosunkowała?
F: Będziesz ciocią. - Oznajmił. Dziewczyna radośnie klasnęła w dłonie.
Ad: Hello! A wy co tacy szczęśliwi? Wyruchałeś naszego aniołka, czy co? - Krzyknął idąc kilka metrów od nich i już po chwili stał obok nich.
Ag: Dziecko będzie! - Oznajmiła zadowolona.
Ad: Stary, nie wystarczy ci, że Wiki zaciążyła, jeszcze Adze musiałeś bachora zrobić? I to niby ja jestem nieodpowiedzialny... - Krajewski pokręcił głową z niedowierzaniem. - Moja szkoła.
Ag: Zamknij mordę, baranie!
Ad: O co ci chodzi, laska?! Ja was nie kumam...
F: Wiktoria jest w ciąży, oświeciło cię?
Ad: To to wiemy już od Wigilii. Weź ty może zacznij łykać te swoje leki na miażdżochę, bo jutro będziesz się cieszył, że twoja żona zgodziła się za ciebie wyjść.
Ag: Aaaa, bo on nic nie wie... - Oświeciło dziewczynę.
F: I wiedzieć nie musi. Przeziębisz się. - Stwierdził patrząc na dziewczynę stojącą przed nim w samym białym fartuchu. - Jest minus piętnaście. Do szpitala, dzieci, już.
-Tak  jest, panie profesorze. - Przytaknęli jednocześnie znudzonym głosem, niczym pielęgniarki i posłusznie udali się w stronę wejścia do szpitala.
Ag: A Wiki gdzie?
F: Rozmawialiśmy wczoraj do 4.00 nad ranem. Była zmęczona, nie chciałem jej budzić.
Ad: Taa, rozmawiali! Dam se rękę obciąć, że ruchał ją do rana!
F: Zazdrość przez ciebie przemawia, zazdrość, braciszku. Na odprawę, już!

Po krótkim omówieniu najważniejszych spraw w pokoju lekarskim wszyscy lekarze wyszli z gabinetu chcąc udać się do sali pacjentów, lecz przeszkodził im w tym tłum, który zgromadził się na korytarzu.
-Panie profesorze, ja pana kocham! - Krzyknął około sześciedziesięcioletni mężczyzna.
-Bo pan jest najlepszy! - Dodała około dziesięć lat młodsza kobieta. I tak, ku uwielbieniu profesora, cały tłum pacjentów zaczął chórem odśpiewywać "Sto Lat". Z jakiegoż to powodu? Tego nie wiedzą chyba nawet oni sami. Tak jak zapewne każdemu lekarzowi byłoby miło w takiej sytuacji, tak profesora  wcale to nie ucieszyło i z krnąbrną miną wysłuchiwał śpiewów, a raczej wrzasków.

Rudowłosa piękność w zabójczym tempie przemierzała szpitalne korytarze. W pewnym momencie potknęła się i przewróciła. Zaklęła pod nosem, lecz szybko podniosła się z podłogi i popędziła dalej przed siebie. Wpadła do pokoju lekarskiego trzaskając drzwiami.
W: Gdzie on jest?! - Warknęła wściekle w stronę blond koleżanki, która przeglądała dokumentację medyczną.
Ag: Dobrze się czujesz? - Spytała nie zbyt przejęta irytacją przyjaciółki internistka. - O kogo ci chodzi?
W: O Andrzeja, a o kogo mi może, kurwa mać, chodzić?!
Ag: Aaa, u Andrzeja wszystko ok. - Odparła podpisując wypis swojego pacjenta.
W: Jest 13.00! A ja wstałam w południe, bo on sobie poszedł do pracy nie racząc mnie obudzić!
Ag: No i? Weź nie przeżywaj. Mówił, że położyliście się wczoraj o czwartej nad ranem i byłaś bardzo zmęczona, nie chciał cię budzić.
W: Ja go zabiję!
Ag: Consalida... zmiłuj ty się. - Internistka wstała zza biurka i stanęła naprzeciw koleżanki kładąc dłonie na jej ramionach. - Facet upchnął twój dyżur na izbie Jakubkowi i uzupełnia za ciebie papiery, czy ty na prawdę jesteś nienormalna? Usiądź tu sobie spokojnie, ja ci zaparzę meliski i nie dramatyzuj. - Mówiąc to Woźnicka delikatnie popchnęła rudowłosą przyjaciółkę na kanapę, a sama włączyła czajnik. - Co się z tobą dzieje? Ja tu siedzę od rana i papiery uzupełniam, a ty zamiast się cieszyć że tego nie robisz, to jeszcze marudzisz. Chcesz się zamienić?
W: Ja już sama nie wiem, kurwa mać, czego ja chcę!
Ag: To skoro nie wiesz, to ja ci powiem. Chcesz napić się herbatki, zjeść ciacho i być miłą dla swojego wspaniałego męża. Chcesz pójść do Hany na badanie i chcesz zastosować się do jej zaleceń. Tyle chcesz, nic więcej ci nie potrzeba.
W: Hana, właśnie! To mi do głowy nie przyszło. Pójdziesz ze mną? - Spytała już w o wiele lepszym nastroju, podnosząc się z kanapy.
Ag: To znaczy, ja mogę, ale masz jeszcze męża. - Przypomniała.
W: Jeszcze tego mi brakowało! Na stówę Hana będzie nawijać o oszczędzaniu się i tak dalej. Jak on by się tego nasłuchał, to by mi chyba zabronił wstawać z łóżka! Idziemy?
Ag: No idziemy, idziemy! - I tak obie kobiety udały się na oddział ginekologiczny. Już po kwadransie doktor Goldberg zaprosiła je do gabinetu. Robiły właśnie usg. Dwie blondynki patrzyły w ekran z niedowierzaniem.
W: No co jest, dziewczyny? - Spytała, widząc ich miny i sama spojrzała na monitor. - Ja pierdolę. - Tylko tyle była w stanie z siebie wydobyć.

Kochani, po obejrzeniu ostatniego odcinka - 584 zastanawiam się, czy to FaWi, które ja tu tworzę ma jakikolwiek sens. Kiedyś te opowiadania miały coś wspólnego z serialem, teraz nie ma co ukrywać - to co ja piszę odbiega kompletnie od serialu. Dorzuciłam tu Adam i Agatę (ta druga to sama nie wiem co tu robi) i powstało coś takiego... Ja innych opowiadań tworzyć już nie umiem, przyzwyczaiłam się, że piszę o FaWi w takiej sytuacji, jednak w serialu jest ono zupełnie inne. W odcinku 584 jedni zobaczą koniec, inni początek FaWi, jak pisał Kisiel na fb. Ja widzę początek. Nie ważne czy połączy ich wielka miłość, czy też nie - mnie zadowala już to co zobaczyłam w przedpremierowym odcinku. I właśnie teraz zaczęłam się zastanawiać czy komukolwiek jeszcze się podobają moje opowiadania, czy czytacie je z przyzwyczajenia? Ten blog ma 600 wyświetleń dziennie, ale czy kogoś serio to interesuje, czy tak jak pisałam, jest to zwykłe przyzwyczajenie?