CZĘŚĆ 70 Wróciłam wcze... śniej

Wróciła do domu.

W: Andrzej!

F: Cześć.

W: Blanka na górze?

F: Tak, ktoś do niej przyszedł.

W: Co? Kto?

F: Nie wiem, jakiś chłopak.

W: Przyzwoity, czy dresiarz i raper?

F: Wybacz kochanie, nie kontroluję twojej córki.

W: W końcu jest prawie dorosła. Muszę wyjechać na kilka dni. Muszę mieć kurs. Umiem to wszystko, ale nie mam papierka i Tretter mi  nie dowierza.

F: Mogę ci napisać zaświadczenia o wszystkich kursach.

W: Nie jesteś tu zbyt wiarygodny. Jutro muszę wyjechać. To będzie w Krakowie. Trzy dni i po kłopocie. - po schodach zeszła Blanka z jakimś chłopakiem.

B: Eee... - dziewczyna wyraźnie liczyła, że ich nie spotka - To jest Paweł. On już idzie. - popchnęła chłopaka w stronę drzwi.

P: Miło było państwa poznać. - powiedział wypychany z domu przez Blankę.

W: Czy ona zwariowała?

F: Według wytycznych medycyny, mogłoby być o wiele gorzej.

W: Czy ty do wszystkiego podchodzisz z medycznego punktu widzenia?

F: Zazwyczaj tak. Medycyna opiera się na zdrowym rozsądku.

B: Hej. - dziewczyna weszła z powrotem do willi.

W: Co to było?

B: Człowiek. Kończąc medycynę powinnaś wiedzieć.

W: No ha ha ha.

B: Mamo, daj, że spokój.

W: Niby dlaczego?

B: Bo zwalę ci na głowę babcię. - zagroziła.

W: Przestań!

B: Ona ostatnio nic nie kuma.

F: Moment, ostatnio, czyli kiedy?

W: Dostała wszystkie dawki?

F: Tak, dopilnowałem tego osobiście.

W: Może nie bierze leków? Blanka, kiedy ona tak nie rozumiała?

B: No jakieś pół roku temu.

F: Nie można było tak od razu?

B: Co wy w ogóle wymyśliliście? Jakie leki?

W: To nie są sprawy dla dzieci.

B: Nie traktuj mnie tak.

F: Nie wszystko musisz wiedzieć.

B: Przestań.

F: To proszę bardzo, kto to był?

B: Dobra. - dziewczyna odpuściła i chciał iść na górę.

W: Czekaj.

B: Tak?

W: Muszę jutro wyjechać.

B: Czyli ja też?

F: Jak chcesz.

W: Ja wyjeżdżam jutro rano, bilet masz na pojutrze i teraz żeby nie było niedomówień. Co roimy?

F: Jak chcecie.

B: To znaczy no...

F: Jak chcesz możesz zostać, a jak nie to też nie ma kłopotu.

B: To chyba wolałabym zostać jak już mam bilet na pojutrze.

W: Dacie sobie tu radę?

F: Wiki, ja daję sam sobie radę od 30 lat.

W: No właśnie, sam a nie z nastolatką.

B: Spoko, ja mam co robić. Umówiłam się ze znajomymi.

W: Ale na pewno?

F: Kochanie, my nie  jesteśmy małymi dziećmi. Przetrwamy jakoś.

W: No a co będziecie jeść?

F: Wiki, przepraszam cię, ale ja nie kojarzę, żebyś ty gotowała.

W: Dobra, idę się pakować. W ogóle, to jak dojechać do Krakowa?

F: A to nie jest zbyt trudne. Trzeba...

W: Nie tłumacz. Najlepiej to mi pokaż na mapie, albo narysuj. Bo coś pokręcę i dojadę do Gdańska. Ja nie wiem, kto mi dał prawo jazdy.

F: Jak się nie jeździ, to się nie zna dróg w całym kraju.

W: Póki co opanowałam trasę dom do szpitala i kilku sklepów.

Następnego dnia rano.

F: Daj to. - rozkazał widząc kobietę znoszącą po schodach walizkę i zabrał jej bagaż.

W: Seksista.

F: Uważaj na siebie.

W: Andrzej.

F: Co Andrzej?

W: Już mówiłam, że nie potrzebuję ojca.

F: Uparłaś się na tego ojca.

W: Ciesz się, że jeszcze nie miałeś okazji poznać mojego. On kwestionuje każdego faceta.

F: Córeczka tatusia?

W: Weź przestań, ja mam 30 lat.

F: Ale wyglądasz na 20.

W: Dobra jadę. Dopilnujesz Blanki.

F: Wiki, jej nie trzeba pilnować. Mam wynająć nianię do 16 latki?

W: Po prostu jej pilnować. Żeby wracała na noc...

F: A ty masz świadomość, że raz nie wróciła.

W: Co?!

F: Damy radę.

W: A Woźnicka?

F: Niezbyt rozumiem o co ci chodzi. Jej też mam pilnować?

W: Żeby się nie upijała.

F: Wiki, wyjeżdżasz na trzy dni. Jesteś niezastąpiona, ale świat nie runie bez ciebie w trzy doby.

W: No dobra. Będę tęsknić. - pocałowała profesora - Paa.

F: Paa.

Wieczór.

F: Stój, ja nie jestem ślepy.

B: Do koleżanki idę.

F: Chociaż nie kłam, dobrze. Wiktoria by mnie zabiła.

B: No...

F: Nie upij się, nie daj sobie zrobić krzywdy, w razie czego dzwoń.

B: Dzięki. - założyła szpilki i wyszła z willi.

Ja zwariowałem, Wiki mnie udusi jeśli jej się coś stanie a nawet nie wiem gdzie ona idzie. Uwierzyć w rozsądek nastolatki? I tak nic innego mi nie zostało. Wziął komputer i wrócił do uzupełniania dokumentacji.

-Umie to pani. - stwierdził profesor po chwili.

W: Tak, profesor Falkowicz mnie uczył, ale nie mam zaświadczeń.

-Nie dał pani tych świstków?

W: Mógłby dać, ale dla dyrektora szpitala profesor Falkowicz poświadczający o moich kompetencjach nie jest wiarygodny. - mężczyzna spojrzał na nią pytająco - Jesteśmy razem.

-Oczywiście, rozumiem. Myślę, że będzie pani mogła wrócić dzień wcześniej. Wysłucha pani jutro obowiązkowego wykładu i wypiszę pani to zaświadczenie.

W: Dziękuję panu bardzo, profesorze.

-Ależ nie ma za co.

06:00

Weszła po cichu do willi.

F: Nie skradaj się, nie karzę ci dmuchać w alkomat.

B: Myślałam, że śpisz.

F: Praca. Nie jesteś pijana, gratuluję.

B: Nie, wypiłam tylko piwo. Jest 6:00?

F: Tak.

B: Ja idę spać. - poszła na górę po schodach.

Następnego dnia rano.

W: Andrzej! Zapomniałam dokumentów, gapa ze mnie! Kochanie! Udało mi się wrócić wcze... - weszła do kuchni i zobaczyła Walczyk w 15 centymetrowych szpilkach i czarnej, koronkowej bieliźnie, o ile tak  można nazwać wygląd prostytutki, z patelnią w ręce - śniej. - dokończyła.

K: Chyba niepotrzebnie. - stwierdziła z satysfakcją widząc minę Consalidy i spływające po jej policzkach łzy.