Część 19

Wiki pojechała do domu i od razu poszła do Agaty.
A: Cześć. Co tam u ciebie?
W: Agata, ja nie mam ochoty teraz na ciebie wrzeszczeć, ale wiesz dobrze jakie pomysły ma moja mama i wiesz też, że jest chora, a wtedy ludziom jeszcze bardziej odbija. Nie spiskuj z nią, bo to bez sensu. Pakujecie mnie tylko w niezręczne sytuacje, a jeszcze trochę i moja mama zrobi ze mnie  i Andrzeja pośmielisko w całym szpitalu.
A: Wiem, ale my chcemy dla ciebie jak najlepiej.
W: Ale w jaki sposób, Agata, no, w jaki sposób?
A: I tak będziecie razem.
W: Daj ty spokój. Nie mam co robić. A ty?
A: No w sumie to ja też. Co robimy?
W: Nie wiem. Mam pustkę w głowie.
A: Idziemy do szpitala?
W: Czy tobie odbiło?
A: Zawsze kochałaś swoją pracę.
W: I kocham, ale za tydzień zaczynam pracować na potrójnych obrotach.
A: No dobra, to co robimy?
W: Wiesz co, idę spać.
A: Jest 18.00.
W: I co z tego. Ja  idę spać, odpoczywać, leżeć. Masz mój telefon. Nie ma mnie dla nikogo i nie ważne co by chciał.
A: Nie ważne kto?
W: W dupie mam kto. Idę spać. Pa.
A: No pa.

21.00
Agata odebrała telefon Wiktorii.
F: Wiktoria, przyjdź jak najszybciej do szpitala.
A: Dobry wieczór, profesorze. Wiki... jest niedyspozycyjna.
F: Co to znaczy niedyspozycyjna?
A: Powiedziała, że nie ważne kto i nie ważne co by chciał, to ona, jakby to powiedzieć... ma to w dupie.
F: Proszę tak dla pewności spytać.
A: Ok.
Agata poszła do pokoju Wiki, która leżała na łóżku i czytała książkę.
A: Wiki, Falkowicz dzwoni, jego też masz w dupie?
W: Jak znowu ma coś do zszycia, to niech idzie na izbę. Borys mu pomoże.
A: Wiki mówi, że jak ma pan coś do zszycia, to Borys panu pomoże.
F: Chodzi o operację.
A: Wiki, chodzi o jakąś operację.
W: Mam to w dupie, nawet jak mają go operować.
A: Wiki ma to w dupie.
F: Niech pani spyta, czy bycie operatorem przy rozwarstwieniu aorty brzusznej taż ma, jak to pani określiła w dupie.
A: Wiki, Falkowicz pyta czy masz w dupie bycie operatorem przy rozwarstwieniu aorty?
W: Niech on se ze mnie jaj nie robi. Dobrze wie, że ja tylko dwa razy przy tym asystowałam.
A: Niech pan sobie nie robi z niej żartów, bo dobrze pan wie, że tylko dwa razy przy tym asystowała.
F: Niech ona nie marudzi i nie karze mi się fatygować przyjściem do hotelu.
A: Wiki, masz iść, albo on tu po ciebie przyjdzie.
W: Ja nie będę narażać pacjenta. Niech on operuje i weźmie na asystę kogoś z doświadczeniem.
A: Ona nie chce narażać pacjenta.
F: Niech pani da jej ten telefon.
A: Yhm.
F: Wiktoria, przychodzisz natychmiast do szpitala i operujesz pacjenta.
W: Ja nie jestem taką idiotką, żeby narażać kogoś na śmierć, a dobrze wiesz, że jak coś spieprzę to nikt już tego nie naprawi.
F: Nie zostawiasz mi wyboru. Zaraz będę.
W: Nawet nie waż się tu przychodzić. - w odpowiedzi usłyszała tylko sygnał zakończonego połączenia.
Agata wyszła z pokoju koleżanki. Po chwili usłyszała dzwonek do drzwi.
F: Jest u siebie?
A: Tak.
Andrzej wyniósł Wiki z jej pokoju.
W: Puszczaj mnie! Andrzej, cholera jasna! Agata, pomóż!
A: Wybacz, ale to jest duża szansa dla ciebie.
W: Agata!
Falkowicz zaniósł szarpiącą się Wiki do pokoju lekarskiego.
F: Przebieraj się.
W: Przecież wiesz, że szanse na to, że ten pacjent przeżyje operację w moim wykonaniu są znikome.
F: Na podstawie czego tak  sądzisz?
W: Prostych statystyk! Według wyliczeń, gdy ktoś operował tylko dwa razy i to jako asysta, to szanse na powodzenie...
F: Od kiedy ty wierzysz w puste statystyki? Przebierasz się, czy mam ci pomóc?
W: Przecież...
F: Przebieraj się. Czekam na bloku.
W:  Co za człowiek. - powiedziała sama do siebie.

Myjnia przed sala operacyjną.
W: Andrzej, wiesz, że to się nie uda. Ja nie...
F: Od kiedy ty jesteś taką pesymistką i nie wierzysz w swoje możliwości? Uda się, bo jesteś wspaniałym chirurgiem.
W: Jesteś gotowy.
F: Przy tobie zawsze jestem gotowy.
W: O operację pytam?!
F: Do operacji także.

Po operacji.
F: Mówiłem, że dasz radę.
W: Dziękuję.
F: Nie możesz wątpić w swoje możliwości, bo one są naprawdę wielkie.
W: Taaa. Idę do domu. Padam.
Szli korytarzem, gdy zaczepił ich Tretter.
T: Przepraszam, ale słyszałem, że operacji na Ukrainie jednak nie będzie, więc może moglibyście państwo wrócić do pracy?
W: No tak, rzeczywiście. To ja jutro będę.
F: Ja oczywiście też.
T: To do jutra. - powiedział odchodząc.
W: Czyli sobie nie odpocznę.
F: Takie życie.
W: Do jutra.
F: Do jutra.

Następny dzień, poniedziałek.
Sambor skończył omawianie grafiku podczas odprawy.
S: A teraz chciałbym pogratulować doktor Consalidzie udanej operacji rozwarstwienia aorty brzusznej. - W pokoju rozległy się brawa.
W: Dziękuję.
N: Czy to wszystko? - Spytała niezadowolona Nina.
S: No właśnie. Zapomniałbym. Dyrektor Tretter prosił mnie o rozdanie państwu tych ankiet.
W: Dotyczących czego?
S: Państwa zainteresowań i państwa życia prywatnego. Chcielibyśmy wiedzieć coś o pracownikach naszego szpitala.
F: Czy to są jakieś żarty?
S: To nie są żarty i pana, profesorze też prosiłbym o wypełnienie tej ankiety. Po pracy oddajcie je państwo do sekretariatu. To wszystko. Miłego dnia.

Dwie godziny później.
F: Pani doktor. - zawołał oddalającą się Agatę na korytarzu.
A: Tak, profesorze?
F: Mam do pani pytanie?
A: Jeżeli chce pan wyciągnąć ode mnie coś o Wiktorii, to się panu nie uda bo ona mnie zabije za kolejne spiski.
F: Żadne spiski, tylko dwa proste pytania.
A: Jakie?
F: Czy Wiktoria umie jeździć na nartach i czy ma narty? No chyba, że woli snowboard.
A: Narty? - spytała z niedowierzaniem.
F: Narty.
A: Umie i z tego co wiem to gdzieś tam ma w piwnicy.
F: Dziękuję.
A: Co pan wymyślił?
F: Nic złego, pani doktór, nic złego. - powiedział oddalając się od lekarki.

Tak naprawdę chyba nie powinnam dodawać czegoś takiego. Nic to nie wnosi i nic nie znaczy. Mam nadzieję że kolejna część się lepiej uda, bo z tej jestem wyjątkowo niezadowolona.