CZĘŚĆ 59 Koniec spraw rodzinnych.

W: Jak dobrze, że dziś sobota. - kobieta wstała od stołu i zaczęła sprzątać po śniadaniu.

F: Zostaw te naczynia. Potem się tym zajmiemy.

W: Agata zaprasza nas na jutro na urodziny. 31 lat kończy.

F: Jutro? Ona jutro wyprawia urodziny, czy obchodzi?

W: No i obchodzi i wyprawia, ale o co ci chodzi?

F: 31?

W: No tak.

F: Ona jest naturalną blondynką?

W: Tak, ale o co ci chodzi? - profesor zastanowił się chwilę.

F: Urodzona nad ranem w Krakowie?

W: Andrzej, o co chodzi?

F: Tak, czy nie?

W: No tak. Ale o co ci chodzi?

F: Jesteś pewna?

W: Tak, wiem takie rzeczy o swojej przyjaciółce. Znamy się od początku studiów.

F: Pamiętasz, jak mówiłem ci, że mieliśmy siostrę... Nie, ale przecież to by było niemożliwe.

W: Czy ty mi właśnie próbujesz powiedzieć, że Agata jest twoją siostrą?! Czekaj... ona mi kiedyś mówiła, że jej rodzice nie są jej rodzicami, ale było jej z nimi dobrze i tego nie roztrząsała.

F: To by się składało w całość. Bo ile blondynek o imieniu Agata, których rodzice nie są jej rodzicami urodziło się nad ranem w Krakowie tego dnia?

W: Jedna.

F: Kiedy odpuściłem, ona sama się znalazła.

W: Życie. Jedziemy?

F: Tak. Może raz na zawsze uda mi się zakończyć te wszystkie sprawy rodzinne.

W: Oby.

Pojechali do hotelu. Drzwi otworzyła im internistka.

W: Agata, idziemy do ciebie.

A: Cześć. Jednak się tu wprowadzacie?

F: Nie wprowadzamy się.

W: Chodź, bo padniesz jak to usłyszysz. - weszli do hotelu wymijając lekarkę.

Ag: Wiki! Wiktoria, ja się zaczynam bać!

F: Może i słusznie. - po chwili siedzieli w pokoju blondynki.

Ag: Czy ty mi właśnie chcesz powiedzieć, że jesteśmy rodzeństwem?!

F: Trzeba zrobić testy, ale wręcz nie możliwe jest, żeby to była pomyłka.

Ag: Moment... ale to znaczy, że Adam... Adam też jest moim bratem? - spytała niepewnie.

F: Tak. - na tą odpowiedź internistka wybuchła płaczem.
W: Aga, on jest głupi, no ale nie aż tak... - próbowała ją pocieszyć.

Ag: Co my żeśmy zrobili...

W: Agata... - Wiktoria objęła przyjaciółkę - Agata, co żeście zrobili?!

Ag: Ja jestem w ciąży... z Adamem.

F: To pewne?

Ag: No tak.

W: Na pewno?

Ag: Nie wiem, jak ty, ale ja nie uwierzę, że 6 testów ciążowych źle zadziałało, a ja rzygam bez powodu.

W: Ale jak? Wy?

Ag: No ta impreza, co opijaliśmy jutro, czy jak. Nie pamiętam nawet dokładnie. Zwiałam z jego łóżka, postanowiłam zapomnieć i tyle no.

Ad: Heja! Jest tu kto?! - usłyszeli wrzaski Krajewskiego.

F: No to czas, żeby dziecko poniosło odpowiedzialność za to co zrobiło. Adam!

Ad: Co ja zrobiłem znowu?!

W: Chodź do pokoju Agaty!

Ad: Okey no. - Krajewski wszedł do pokoju. - Coś się stało, Aga?

Ag: Gdybyś wiedział debilu co to są prezerwatywy to by się nic nie stało!

Ad: Co? - spytał zdezorientowany.

F: Dociekałeś spraw rodzinnych. Proszę bardzo, to jest twoja siostra, która jest z tobą w ciąży.

Ad: WTF?!

W: Debil.

Ag: Drugiego takiego kretyna na świecie nie ma.

F: Świetna wypowiedź, Adam.

Ad: Nie naszykowałem mowy.

W: To teraz szykuj łóżeczko i weź pod uwagę, że to jest ciąża kazirodcza.

Ad: Ufff. Może się nie urodzi.... - Krajewski dostał w pysk od Falkowicza.

Ad: I co mnie teraz bijesz?! To twoja wina!

F: Miałem ci kupić prezerwatywy i tłumaczyć ich przeznaczenie?! Jesteś dorosłym człowiekiem! I właśnie teraz zaczniesz ponosić odpowiedzialność za swoje czyny.

Ad: Ej no, Andrzej pomóż. Proszę, Andrzej!

F: Myślałeś, że całe życie będę naprawiał twoje błędy? Tego się już nie da i to ty będziesz ponosił za to odpowiedzialność.

Ad: Ale ja nie chcę!

Ag: Dupek.

F: Trzeba było myśleć wcześniej.

Ad: Błagam pożycz kasę. Tylko tyle co na aborcję. Już nigdy cię o nic nie poproszę. - Agata walnęła Krajewskiego w policzek.

W: Chodź Aga, idziemy do Hany. Ten debil niech się trochę ogarnie. Kochanie, liczę, że mu pomożesz.

F: Adam.

Ad: Co?

F: Idziesz też.

Ad: Ja nie będę łaził do ginekologa!

F: Od teraz będziesz robił wszystko co ci powiem.

Ag: Ale ja bym wolała towarzystwo Wiki...

F: Będzie czekał za drzwiami.

Ad: Ale ja nie chcę!

F: Nie lubię takiego wysławiania, ale to chyba jedyny sposób w jaki wreszcie zrozumiesz co do ciebie mówię. W dupie mam co chcesz, a co nie.

Siedzieli przed gabinetem, a profesor cały czas mówił Adamowi, jakim jest kretynem.

Ad: Przestaniesz wreszcie?! Stało się i tyle!

F: Stało się i teraz ktoś musi wziąć za to odpowiedzialność. I tym kimś będziesz ty. Nie ja, nie Wiktoria, tylko ty.

Ad: Okey! - powiedział na odczepnego.

Ad: I co z blondi? No i z bachorem. - spytał gdy Wiki wyszła z gabinetu.

W: Nie za wesoło.

Ad: Gdzie Aga?

W: Hana wzięła ją na oddział. Nie dość, że acefalia, to jeszcze ciąża pozamaciczna. Andrzej, zoperujesz ją z Haną? Ja na asystę.

F: Oczywiście. A Adam na dyżurującego przy jej łóżku.

Ad: Okey! Staję się dorosły!

W: Idziesz pocieszać Agatę.

Ad: To jest twoje zadanie!

W: Mylisz się. W tej sytuacji, to jest twoje zadanie i twój obowiązek. Jest w trójce.

Ad: Okey! - niechętnie poszedł na salę Agaty.

W: Co za palant, co za debil. Ja nie wiem, czy się śmiać, czy płakać.

F: Szykujmy się do operacji. Spokój, kochanie.

W: Jakoś przestałam wierzyć w ten twój spokój. Zajrzę jeszcze do Agaty. Znając Adama to rzuca teraz jakimiś niewybrednymi żartami.

F: Będę w gabinecie.

W: Ok.

Kilka godzin później.

Profesor siedział w gabinecie, gdy wszedł do niego Adam.

Ad: Puk puk.

F: Najczęściej puka się w drzwi i wchodzi po proszę.

Ad: Co taki siedzisz przygnębiony.

F: Adam, normalni ludzie raz na jakiś czas po prostu myślą.

Ad: Nad czym ty tak myślisz?

F: Nie baw się w psychoanalityka. Po co przyszedłeś?

Ad: No bo Aga... ona na serio jest naszą siostrą, czy nas wkręcałeś?

F: Z takich rzeczy się nie żartuje.

Ad: To jest ta śliczna blondi ze zdjęć?

F: Tak. 

Ad: Śliczna była już jak się ulęgła.

F: Urodziła, Adam. 

Ad: Ok. A ty wiesz coś jeszcze ciekawego?

F: Nie.

Ad: No bo ostatni się zarzekałeś, że już nic nie wiesz i wyszło, że mamy siostrę.

F: Dla twojego dobra.

Ad: A co tu było dla mnie dobrego?

F: Człowieku, jej się nie dało znaleźć na całym świecie. Nie chciałem, żebyś sobie robił na to nadzieje.

Ad: Szukałeś jej?

F: Kilka lat, po całym świecie.

Ad: I nigdzie jej nie było?

F: Nie, wiesz co znalazłem ją właśnie tu, a teraz się będę mścić nie wiadomo za co. Już prawie opracowałem zbrodnię idealną ze szczególnym okrucieństwem.

Ad: Wow. Podziwiam, niezły jesteś. Mogę się przyłączyć?

F: Adam!

Ad: No co?

F: Czy ty nie wiesz, co to jest ironia?

Ad: Całe twoje życie?

F: Twoje za to jest wariatkowem.

W: Andrzej... - weszła do gabinetu - Cześć Adam.

F: Jak Agata?

W: Dobrze, obudziła się.

Ad: No właśnie, jak wam poszła operacja?

W: Udało się nie usunąć macicy.

Ad: Ehe. Ok, ja pójdę... potańczyć pójdę, no.

F: Czekaj no kolego.

Ad: Co?! Aaa ok. A co chcesz?

F: Jedno pytanie. Co zrobiłeś z 6 tysiącami?

Ad: Aaa... wydałem.

F: Tyle to się domyśliłem. Na co?

Ad: No na... na rozrywkę. Sam powiedziałeś, że całe moje życie to wariatkowo.

F: Wróciłeś do hazardu? Odpowiadaj.

Ad: No nie. Nie.

F: Na co wydałeś te pieniądze.

Ad: Na nic.

F: Adam!

Ad: No na panienki, no wiesz, że je lubię. - profesor podszedł do Adama i wyjął latarkę chcąc zbadać źrenice, ale chłopak usilnie się przed tym bronił.

F: Ćpasz gówniarzu. - stwierdził gdy wreszcie udało mu się zbadać źrenice Krajewskiego.

Ad: Nie!

F: Czyli biorę cię na stół. Natychmiastowa trepanacja czaszki. Zrobiłbym badania, no ale bratu ufam.

Ad: Nie! Mi nie można ufać! Ja jestem głupi!

W: Adam, ćpasz?!

Ad: No Boże... ale mi tragedia.

F: Kończysz z tym.

Ad: Nie twój interes co robię.

F: Posłuchaj, jesteś chirurgiem. Codziennie narażasz ludzi swoją głupotą. Żeby tego było mało, to jeszcze sam się zabijasz. Wiesz jak może zareagować organizm na połączenie niektórych narkotyków z alkoholem?

Ad: Nie jestem głupi.

F: Doprawdy? Jeszcze raz zobaczę, że jesteś naćpany i twoja kariera pryśnie.

Ad: Zdecyduj się człowieku! Albo jesteś moim ojcem, albo szefem, albo bratem! A nie na zmianę! Skoro jestem tylko twoim pracownikiem to nie wpieprzaj mi się w życie prywatne.

F: Adam, ty jesteś w ciąży, czy przechodzisz menopauzę?

Ad: Albo bądźmy rodziną, albo się odpierdol!

F: Proszę bardzo. Co niedzielę zapraszam cię na rodzinny obiadek. Będzie tradycyjnie i rodzinnie. Rosołek i kotlety schabowe. Oczywiście wcześniej idziemy razem na 12:00 do kościoła. Pasuje?

Ad: Jakiego kościoła?! Co ty bredzisz?!

F: Cofamy się do czasów, gdzie wszyscy byli jeszcze rodzinni. A teraz mam do ciebie bardzo ważne pytanie.

Ad: Jakie znowu kurwa pytanie?!

F: Nie przeklinaj. Chcesz rosół, czy pomidorówkę jutro na nasz rodzinny obiadek?

Ad: Ja nie idę na żaden obiadek!

F: Oczywiście, że idziesz. Będziemy rodzinni. Za 15 12:00 podjadę pod hotel. Jedziemy wspólne na mszę, potem kulturalna kawka u nas i obiad niedzielny. Odmowy nie przyjmuję. I tak co tydzień, kochany braciszku. - poczochrał go po włosach.

Ad: Ja nie chcę!

F: Od dziś jesteśmy rodzinni. A teraz chodźmy rodzinną pielgrzymką do Agaty. 

W: No Adaś, jesteśmy rodzinni. Idziemy. - poszli do Agaty i stanęli wokół jej łóżka.

Ag: Coś się stało, że tak stoicie?

F: Od dziś na życzenie Adama jesteśmy rodzinni... - przedstawił jej plan na następny dzień.

Ag: Eche, jesteśmy rodzinni.

F: Wedle życzenia Adama. A teraz Adaś, posiedzisz tutaj.

Ad: Ale ja nie chcę!

F: Przykro mi, ale jesteśmy rodzinni. Siadaj kochany braciszku. A my kochanie chyba już możemy pojechać do domu. Agata ma tutaj świetną opiekę... - Adam próbował wstać - Siedź gówniarzu. - Profesorowi wyraźnie dopisywał humor. Nie ma nic lepszego niż denerwowanie Adama. To było jego ulubione zajęcie. No może poza spędzaniem czasu z Wiki. Adam z powrotem zajął miejsce na taborecie przy łóżku Woźnickiej.

W: Aga, ty już możesz dzisiaj wyjść w sumie.

F: Tak, ALE Adam będzie cały czas się tobą opiekował. Herbatkę będziesz parzył braciszku, kanapeczki robił i poduszki poprawiał.

Ad: To nie fair! Dlaczego ja?!

F: Teraz twoja kolej.

Ad: A kiedy była twoja?!

F: 30 lat temu. Przez rok się zajmowałem tym małym, wrednym dzieckiem, które wiecznie było niezadowolone.

Ag: To Adam jest ode mnie młodszy?

W: Przecież ty raz nie zdałaś. Masz 31, a ja i Adam po 30. Już zapomniałaś?

Ag: Aaa no tak. Byłam wredna?

F: I to jak.
Ad: A ja?
F: Ciebie zdążyłem znienawidzić przez jeden dzień.
Ad: No wiesz co!

W: To my idziemy.

Ad: A ja co mam robić?

F: Załatwić wypis i zajmować się siostrą.

Ad: To co Aga? Pozajmujemy się sobą nawzajem?

Ag: Wiki, wy mnie oddacie w ręce zboczeńca?

W: Spoko, Adam jest odpowiedzialny. Mniej więcej. Do zobaczenia jutro.

Ag: Pa.

F: Do widzenia. - wyszli z sali Woźnickiej.

W: Nie sądzisz, że za wcześnie ją wypuszczamy?

F: Będzie 24 godziny na dobę wśród lekarzy. Nic się nie stanie.

W: Ty żartowałeś z tym kościołem?

F: Nie.

W: Ja nie będę siedzieć godzinę w kościele!

F: Spokojnie kochanie. Posadzimy ich ławkę przed nami i wychodzimy. Tam obok jest kawiarnia.

W: A co na "przekażcie sobie znak pokoju"?

F: To będzie pod koniec mszy.

W: Przecież wiesz, że oni będę cały czas grać na telefonach, albo oglądać filmy.

F: Adamowi zarekwiruję telefon.

W: Wredny jesteś.

F: Dziękuję za komplement.

K: Andrzej! - podbiegła do nich Walczyk.

F: A ta znowu swoje.

K: Kochanie...

F: Nie kocham cię, nigdy nie kochałem i nigdy nie pokocham.

K: To przez nią! - rzuciła się na Wiki, która zaczęła się śmiać i od razu złapała ją za obie ręce.

W: Uważaj co robisz i mówisz, bo bez oczek nie będziesz taka śliczna, blondi.

K: Nienawidzę cię!

W: Och jaka szkoda. A ja liczyłam, że będziemy przyjaciółkami.

K: Nienawidzę cię! Zabrałaś mi go!

F: Starczy tego przedstawienia, Kinga. - odsunął blondynkę od lekarki i poszli w stronę samochodu.

W: Co za wariatka.

F: Wcześniej mnie bawiła, ale teraz mnie już nudzi.

W: Jeszcze mnie podrapała tymi tipsami. - pokazała swoją dłoń, którą profesor uniósł i pocałował - Obym się tylko wścieklizną nie zaraziła.

F: Zjemy coś? 

W: Jak chcesz.

F: A na co masz ochotę?

W: Na jedzenie. Uwierz, nie jestem wybredna.

F: Więc pojedźmy do... Neptuna.

W: Gdzie?

F: A taka restauracja na Pradze Południe.

W: Będziemy jechać tak daleko do restauracji?

F: Do Warszawy i tak trzeba pojechać, jeśli się chce zjeść coś dobrego, a w centrum nigdzie nie można zaparkować i są korki. Jeśli chcesz możemy jechać gdzie indziej.

W: Dobrze. W ogóle, to kto wymyślił taką nazwę restauracji?

F: A skąd ja mam wiedzieć? Nie ważna nazwa, ważniejsze jedzenie. I jeszcze trzeba zamówić nasz niedzielny obiad. Pani Ania ma wolne i nie zrobi nam jedzenia na jutro.

W: Na serio, niedzielny obiad?

F: Tak, według życzenia Adama będziemy rodzinni. Mam nadzieję, że nie zobaczę go już więcej naćpanego, bo inaczej będziemy rozmawiać.

W: I na serio rosołek i kotlety schabowe?

F: Ziemniaczki i marchewka gotowana. Specjalnie dla Adama z groszkiem. Będzie bardzo rodzinnie. - Wiktoria zaczęła się śmiać.

F: Tu nie ma powodu do śmiechu. A na deser szarlotka. Może przynajmniej nauczę Adama posługiwania się nożem i widelcem.

W: Może być wesoło.

F: Pomyśl, przez cały dzień będę torturował go klasyką. Chopin, czy Yiruma?

W: Może Yiruma, a w czasie jazdy samochodem opera. Zemsta idealna.

F: To nie ma być zemsta tylko  kształcenie kulturowe dziecka.

W: Zadzwonię potem jeszcze do Agatki, żeby wystroiła go w garnitur.

F: Będzie miło.
W: Masz jeszcze jakieś tajemnice rodzinne? Oby Hana nie okazała się twoją kolejną siostrą, bo to by oznaczało, że Zapała też.
F: To chyba już koniec spraw rodzinnych.
W: To dobrze.

Tej części nie uznaję za zbyt dobrą. Myślę, że następna będzie lepsza :) Jak zwykle liczę na Wasze opinie.