Część 20

Wtorek, rano, po odprawie.
S: Dobrze, to by było na tyle. No właśnie, dyrektor prosi do siebie profesora Falkowicza i doktor Consalidę.
W: Ale osobno?
S: Nie. Razem.
Ad: Pewnie wylądowali na stole operacyjnym. Myślałem, że Andrzej ma większe opanowanie, ale rzeczywiście, przy Wiki trudno je mieć.
W: Mógłbyś sobie darować te uwagi?
Ad: Ja mówię tylko prawdę.
S: Doktorze, bądźmy profesjonalni.
Ad: A oni są?
S: Z tego co widzę...
Ad: To chyba jest pan ślepy, skoro...
F: Adam, Adam, Adam. Nie mów słów, których potem będziesz żałował. Przepraszam za niego. Ostatnio ma trochę kłopotów osobistych.
Ad: Ty jesteś moim największym kłopotem. - powiedział wychodząc z lekarskiego.
S: Dobrze, rozejść się. - Sambor podszedł do Falkowicza. - Co to są za kłopoty?
F: To są tylko i wyłącznie nasze sprawy prywatne. Adam jest jeszcze młody. Nie zawsze umie to oddzielić, ale postaram się, żeby umiał.
S: Dobrze.
W: Nie wiesz po co Tretter nas wzywa i to razem?
F: Z tego co pamiętam na stole operacyjnym nie wylądowaliśmy.
W: Taa. Idziemy?
F: Oczywiście.
Poszli do gabinetu dyrektora. Zapukali i weszli.
W: Dzień dobry, dyrektorze. Wzywał nas pan do siebie.
T: Tak, prosiłem, żebyście państwo przyszli. Proszę usiąść. Przejrzałem państwa ankiety i jestem nimi zaniepokojony. Mianowicie chodzi o rubrykę państwa hobby. Profesor wpisał denerwowanie doktor Consalidy, a Doktor Consalida kłótnie z profesorem Falkowiczem. Chciałem, aby państwo reprezentowali szpital w kampanii reklamowej, ale po tym co przeczytałem zaczynam się tego obawiać. I moje pytanie jest jedno. O co chodzi w tych ankietach?
F: To ma pan wyjaśnione właśnie w tych ankietach. Mógłby pan jaśniej o tej kampanii reklamowej?
T: W ten weekend wspólnie udzieliliby państwo kilku wywiadów, pozowali do zdjęć z fikcyjnymi pacjentami. Jakie jest państwa stanowisko?
F: Widzisz Wiktorio, będziemy musieli przesunąć nasz wyjazd.
W: A może odwołać?
F: Nie ma mowy.
T: Dobrze, ja nie mam pojęcia o jaki wyjazd chodzi, ale czy moglibyśmy wrócić do mojej propozycji.
F: Ja nie mam nic przeciwko. Spędzanie czasu z tak uroczą osobą jak doktor Consalida, to czysta przyjemność.
W: A ja mam jedno pytanie.
T: Słucham?
W: Dlaczego my?
T: Profesor Falkowicz jest znaną w świecie medycyny osobą. Przynajmniej najbardziej znaną z naszego szpitala.
W: Dlaczego ja?
T: Pani..., ponieważ pani...
W: Dyrektorze, nie musi się pan trudzić wymyślaniem kłamstwa, bo ja nie po to zadałam to pytanie.
T: Pani...
W: Dyrektorze, ja co?
T: Po prostu... państwo dobrze się razem prezentujecie.
W: Słucham?! To jest jakiś żart?! Teraz jeszcze pan będzie mi coś insynuował?!
T: Pani Wiktorio, ja pani niczego nie insynuuję. Chciała pani usłyszeć prawdę, więc ją pani powiedziałem. I mówiąc to miałem na myśli wyłącznie zdjęcia.
F: Wiktorio, mówiłem, że my do siebie pasujemy.
W: Po prostu wyśmienicie.
T: Dobrze, teraz chciałbym się dowiedzieć, o co chodzi w tych ankietach.
F: Panie dyrektorze, słusznie pan zauważył w jakiej rubryce to zostało przez nas umieszczone. Jeżeli nie ma pan do mnie żadnej ważnej sprawy, to pozwoli pan, że zajmę się pacjentami.
T: Dobrze, widzę, że od pana i tak się niczego nie dowiem. Doktor Consalida zostanie.
W: Wielkie dzięki, Andrzej.
F: Do widzenia. - zwrócił się do dyrektora, po czym odwrócił się w stronę Wiktorii, uniósł jej dłoń i pocałował. - Do zobaczenia. - potem nad chylił się nad  nią - Jesteś cudowna. - powiedział wprost do jej ucha.
W: A ty arogancki i bezczelny.
F: I za to mnie kochasz.
W: Nie kocham cię.
F: Oszukuj się. - powiedział wychodząc z gabinetu i zostawiając Wiki, która dopiero po fakcie zdała sobie sprawę, że do tego doszło na oczach dyrektora, który przyglądał się całej sytuacji z zaciekawieniem.
T: Niech mi pani powie o co w tym wszystkim chodzi. Po szpitalu chodzą różne plotki...
W: Plotki są plotkami. Ktoś coś doda, ktoś odejmie i wyjdzie, że zapraszamy na ślub.
T: No szczerze mówiąc, to takie też były. O co tu chodzi?
W: O nic.
T: Kłótnie z profesorem Falkowiczem, denerwowanie doktor Consalidy. O co w tym chodzi?
W: Po prostu... gdy my jesteśmy dla siebie mili i żadne nie ma z tego korzyści, to rzeczą oczywistą jest, że ironicznie.
T: Ale o co chodzi z tym denerwowaniem pani?
W: Nooo o nic.
T: Pani Wiktorio.
W: O nic w tym nie chodzi.
T: Ale czy te denerwowanie pani nie przeszkadza?
W: Na początku, ale jak się tak zastanowić, to brakowałoby mi tego. - Co ja robię? Próbuję wybronić Falkowicza. Odbija mi.
T: Na czym to polega?
W: Cze ja się muszę spowiadać?
T: Spowiadać nie, ale ja po prostu chcę wiedzieć co się dzieje w moim szpitalu. Czy państwa łączy coś prywatnie?
W: Nie!
T: Wyjazd?
W: No wyjazd. Zapomniałam, że Falkowicz zawsze we wszystkim wygrywa i się z nim założyłam.
T: Co ja mam myśleć o całej tej sprawie?
W: Że nic mnie nie łączy z Falkowiczem i że on nie jest aż taką szują za jaką go mają, bo bądź co bądź, zawsze gdy jest potrzeba to mi pomaga.
T: Pomaga?
W: Zawodowo.
T: Dobrze, ale słyszałem, że wczoraj kilka osób widziało profesora niosącego panią i w tej sprawie się pani nie wywinie od tłumaczeń.
W: Dlaczego ja?! Jemu pan pozwolił iść.
T: Pani Wiktorio...
W: To była... narzucona pomoc. Ale bardzo przydatna. - Co ja wyprawiam. Bronię Falkowicz. Ale przynajmniej mu Tretter pogadanek nie zrobi. Zwariowałam.
T: Dobrze. - odpowiedział niepewnie.  - Jeżeli zachowanie profesora jednak pani przeszkadza, to ja mogę z nim porozmawiać, upomnieć. - Wiki mimowolnie uśmiechnęła się wyobrażając sobie Trettera upominającego Falkowicza.
W: Nie trzeba. Niech pan lepiej upomni Krajewskiego, żeby mniej pił i nie wyrzucał nam jedzenia.
T: No właśnie. Nie wie pani, czemu doktor Krajewski bierze urlop co drugi dzień?
W: On... ma chorą ciotkę w Szwajcarii. Jeździ tam po dwa, trzy razy w tygodniu. A co do urlopu, to chciałam właśnie prosić pana, żeby połowa mojego urlopu przeszła na Adama.
T: Co wy żeście się uparli z oddawaniem urlopu Adamowi? Wczoraj był u mnie Falkowicz i prosił o to samo.
W: My... rozumiemy jego sytuację. Ta ciotka jest jego jedyną rodziną.
T: Przecież osobiście znam jego matkę.
W: Wie pan jak to jest w życiu. Adopcje, zdrady. To może przejść połowa mojego urlopu na Adama?
T: No dobrze, ale proszę mi obiecać, że w najbliższym czasie pani też pomyśli o odpoczynku.  -  Taa, odpoczynku. W sumie to urlop mogę wziąć. Na początku pracy nad tymi badaniami będzie mi łatwiej. Ale to potem.
W:  Przemyślę to. To ile mojego urlopu dostanie Adam?
T: Połowa, to będzie jakieś 7 miesięcy. Pani nie brała urlopu od początku pracy.
W: To jest stuprocentowa frekwencja. Ani dnia bez pracy od tylu lat. Mogę wracać do pacjentów?
T: Jeżeli jednak zachowanie profesora jest uciążliwe, to ja zawsze mogę...
W: Dziękuję, ale zachowanie profesora... jest dziwne, nie uciążliwe.
T: Tak, ja nie chciałbym nikogo oceniać, ale profesor Falkowicz wydaje mi się być ogólnie dziwną osobą.
W: Powiedziałabym, wyjątkową. Pod każdym względem. Jeszcze nigdy nie spotkałam takiego człowieka. To mogę już...
T: Tak.
W: Do widzenia.
T: Do widzenia.
Wiki wyszła z gabinetu dyrektora i od razu wpadła na Falkowicza.
F: Aż tak cię pociągam.
W: Chyba przyciągasz. Ciesz się lepiej, że cię przed Tretterem wybroniłam, bo by cię czekała pogadanka i upomnienie.
F: Koniecznie muszę się odwdzięczyć. Pamiętaj, że ja mam dużo zdolności i talentów.
W: Wystarczająco mi się odwdzięczysz nie gadając głupot do końca dnia.
F: A ja uważam, że jednak nie wystarczy. Wiem jak sprawić kobiecie przyjemność.
W: Debil. - powiedziała odwracając się. Chciała odejść, ale Falkowicz złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Puszczaj mnie!
F: Miałem przeczucie, że pierwsza propozycja może ci się nie spodobać. Mam drugą. Za dwie godziny robisz Trendelenburga.
W: Ty o operacji mówisz?
F: A znasz inne znaczenie tej nazwy?
W: Posłuchaj, jeżeli jeszcze nie darowałeś sobie wyrzucania mnie ze szpitala, to możesz sobie już odpuścić, bo ja się nie dam.
F: A skąd takie pomysły?
W: Z tond, że nie jestem idiotką i znam procent przeżywalności tej operacji i konsekwencje dla lekarza.
F: Nie wierzysz w swoje umiejętności?
W: Po prostu nie chcę stracić prawa wykonywania zawodu.
F: To zrobimy tak. Ty operujesz. Jak ci nie wyjdzie, to wpiszemy mnie jako operatora. To którą propozycję wybierasz.
W: Nie wiem. - rzuciła oddalając się od Falkowicza. Od razu popędziła na izbę, gdzie Agata miała dyżur. Wpadła do gabinetu i zaczęła paplaninę nie zważając na to, że przy biurku siedzi pacjent.
W: Agata, pomóż. Falkowicz...
A: Pacjenta mam! - krzyknęła blondynka.
W: Tak, ale Falkowicz...
A: Umiera, przystawił ci broń do głowy, zgwałcił cię? To są trzy powody dla których oderwałabym się od pacjenta.
W: No nie.
A: To siedź cicho i nie przeszkadzaj.
W: Jak dobrze mieć taką wspaniałą przyjaciółkę, jak ty, zawsze doradzisz, wysłuchasz...
A: Wiktoria, ja w pracy jestem. Na serio interesuje mnie twoja historia, bo potem zbiję fortunę na tobie.
W: Słucham?
A: No co? Książkę napiszę o was. Od nienawiści do miłości. Idealny tytuł. Zbiję fortunę. Wszyscy to kupią, to będzie wspaniała książka. - powiedziała jednocześnie wypisując skierowanie.
W: No to chyba nie ta bajka. Przecież to jest Falkowicz. Największa szuja, gnida i nie wiadomo co na świecie.
A: Ale mówiłaś, że zawsze ci pomaga.
W: Tak, ale nie uważasz, że trochę w dziwny sposób.
A: Oj tam. On jest po prostu wyjątkowy.
W: Taa, wszystko robi na ten swój chory, pokręcony sposób.
A: Ale ty też taka jesteś.
W: Że przepraszam, co?!
A: No co? Słyszałam z Adamem waszą kłótnię i to było dosyć nietypowe.
W: Agatka, gdy my jesteśmy dla siebie mili, to rzeczą oczywistą jest, że ironicznie.
A: Oj przestań. Mówię ci. Za dwa lata wy będziecie małżeństwem, a ja wreszcie pojadę na porządne wakacje. - powiedziała kończąc wypisywać receptę. - Dobrze, to wszystko, do widzenia. - wskazała pacjentowi ręką na drzwi i gdy tylko wstał od biurka zaczęła wypytywać Wiki. - No to mów, co ci Falkowicz zrobił?
W: Ma u mnie drobny dług. I ma dwie propozycje odwdzięczenia mi się. Pierwsza to mam robić za dwie godziny Trendelenburga.
A: Przecież mówiłaś, że po tobie, jak się nie uda, a szanse na to, że się uda minimalne.
W: No właśnie wiem. Ale on powiedział, że jak mi nie pójdzie, to on się wpisze jako operator.
A: To on chce stracić prawo wykonywania zawodu?
W: No właśnie nic z tego nie rozumiem.
- Dzień dobry, pani doktor.
W: Pani doktor ma przerwę.
- Miała przerwę kwadrans temu.
W: Niech pan siada. - wskazała na fotel - Co panu jest?
- Mam rozciętą rękę. - pokazał dziewczynie ranę.
W: A taa. Oczyszczę. Agata, podaj, oj padaj wszystko co trzeba, wiesz co.
A: Taa, już.
W: No i właśnie nie wiem co robić.
A: No tak, jak ci nie pójdzie to on straci prawo wykonywania zawodu. Ja bym się źle czuła wiedząc, że komuś może się zawalić życie zawodowe przeze mnie.
W: Falkowicz prywatnego nie ma. Medycyna jest całym jego życiem.
A: Ty go lepiej znasz.
W: Ja go nie znam. Niestety. On ma 600 masek i nie da się chyba przez to przebrnąć. Ciekawe jaki jest prawdziwy Falkowicz.
A: A może on przy tobie nie udaje?
W: Nie możliwe. Byłby idealnym facetem, a obie wiemy, że idealni na świecie nie istnieją.
A: A może on jest tym wyjątkiem?
W: No właśnie nie wiem. Boję się, że to jego enta maska. No bo co jak on sobie jeszcze nie darował wyrzucenia mnie ze szpitala? - Wiki na chwilę spojrzała na rękę pacjenta upewniając się, że nie robi mu krzywdy i jej wzrok znowu padł na Agatę - Co jak coś zawalę, a on się wykpi i zacznie się śmiać z mojej naiwności? Ja na serio chciałabym wiedzieć jaki on jest na prawdę.
A: Nie wiem Wiki. On się chyba na serio zmienił. No przynajmniej dla ciebie.
W: No tak. Raczy się na mnie nie drzeć. Jednej sytuacji do końca życia nie zapomnę.
A: Jakiej?
W: Mówił jaka jestem beznadziejna, coś o podwórkowym wykształceniu, a potem powiedział, że wylatuję z tond z wilczym biletem.
A: Nieźle.
W: Nieźle? On potem zawył jak wilk. Dziewczyno ja byłam na niego wściekła, ale ledwo się powstrzymywałam, żeby śmiechem nie wybuchnąć.
A: Nie wierzę.
W: To uwierz. To jest najlepszy tekst jaki w słyszałam.
A: I co ty zrobiłaś?
W: A co ty byś zrobiła, gdybyś usłyszała od Falkowicza wylatuje z tond pani z wilczym biletem auuuu.
A: Albo bym się zaczęła śmiać, albo bym podeszła i go udusiła tym jego czerwonym krawatem.
W: Miałam ochotę na tą drugą opcję, ale bym siedziała w pierdlu więc się powstrzymałam i wyszłam.
A: No właśnie Wiki. Ty mi jeszcze nie mówiłaś o czym rozmawialiście, wtedy pierwszy raz w lekarskim.
W: Robił mi wyrzuty o nie wiadomo co. potem powiedział, że to on tu rządzi i spytał czy chcę kawy.
A: Czy chcesz kawy?
W: Yhm. Takie pomysły to ma tylko Falkowicz.
A: No, on chyba całymi nocami knuje jak być bardziej aroganckim.
W: Ale w medycynie jest lepszy niż Haus.
A: Lepszy niż Haus?
W: Dziewczyno, ty nie wiesz w jakich przypadkach jemu się udało postawić dobrą diagnozę.
W: Dobra, to już chyba oczyszczone.
A: No chyba tak, bo oczyszczasz to od kwadransa.
W: Ok, Agatka masz tu zestaw do szycia? Do zabiegowego mi się nie chce iść.
- Słucham?!
W: W czym znowu problem?
- Nie chce się pani iść do innego gabinetu?!
W: Panu to i tak wszystko jedno. Agata, masz?
A: Taa. Łap! - rzuciła w Wiki zestawem do szycia.
W: Na głupoty ci się zebrało?
A: Bez przesady. Latoszek kiedyś we mnie rzucił krwią.
W: A tam, krew w folii. Nic ci się nie stało.
A: Świetnie, tylko, że wtedy krew była jeszcze w szkle! Miałam całe fartuchy we krwi! Ja go udusić miałam ochotę! A ten razem z Borysem i Zapałą stali i się śmieli ze mnie. Niewiele brakowało, a bym ich pozabijała!
W:  Refleksu nie masz. Idziemy na strzelnicę.
A: Wiesz, ciężko mieć refleks, jak się jest jeszcze o kulach!
W: Ej, spoko. Pomyśl co ja mam z Falkowiczem. Jak gdzieś nie chcę iść, to on mnie kuźwa niesie siłą.
A: Ciesz się, że cię siłą na stole operacyjnym nie...
W: Agata!!!
A: No co. Mówię ci. On najpóźniej za dwa lata będzie twoim mężem.
W: Rogalska!!!
A: Falkowicz!!!
W: Przeginasz! Kończ sobie to szycie sama.
A: Jak? Ja internistką jestem!
W: To poproś Falkowicza, albo Rudnicką. Ja spadam.
A: Ej no, Wiki, sory, noooo. - Agata słodkimi oczkami aniołka popatrzyła na przyjaciółkę - Proooszee.
W: Wydłubię ci kiedyś te ślepia. - Wiki wróciła do szycia pacjenta. - Doradź mi chociaż, co robić z Falkowiczem.
A: Mówiłaś, że miał dwie propozycje.
W: No tak, ale ta druga to yyy, no wiesz.
A: Zastanów się porządnie.
W: Ja już nie  wiem co gorsze. I w jednym i w drugim Falkowicz może się wykpić tylko w pierwszej opcji spieprzy mi życie zawodowe, a w drugiej prywatne.
A: A może nie wiesz która propozycja lepsza?
W: A ty niby co byś wybrała?
A: Nie wiem, no nie chciałabym kogoś wkopywać, jak mi operacja nie pójdzie.
W: O ile on by wtedy nagle nie zapomniał, że mówił coś o sobie jako operatorze.
A: Nie no Wiki, on się na serio zmienił. Nie jest już taką gnidą.
W: Matką Teresą z Kalkuty też nie.
A: Oj, każdy ma jakąś swoją przeszłość. Ty też i to nie najciekawszą.
W: Ty i tak nie wiesz najgorszego z mojej przeszłości.
A: Co?
W: Nieważne. Nie będę rozpamiętywać spraw sprzed 15 lat.
A: Ale jakich spraw?
W: Nieważne mówię! Powiedz mi lepiej, co mam robić.
A: Nie wiem. Za dwa lata będziecie małżeństwem, więc...
W: Agata!!! Ja jeszcze nie skończyłam tego szycia.
A: Ok, no. Po prostu mówię, że Falkowicz...
- Czy panie, do cholery jasnej mogłyby się wreszcie mną zająć, a nie plotkować!!! - wrzasnął wściekły pacjent.
F: Co to za krzyki na lekarki? - spytał Falkowicz wchodzący do gabinetu.
- Szanowne panie doktór nie raczą się mną zająć, tylko plotkują o jakimś Falkowiczu!
F: Wiktorio, ja wiem, że nie możesz przestać o mnie myśleć, ale podczas wykonywania szycia, mogłabyś się postarać dla dobra pacjenta.
W: Bardzo panu dziękuję. - Wściekle spojrzała na zdezorientowanego pacjenta. - Agata, chodź na kawę.
- A moja ręka?!
W: Profesor Falkowicz  - wskazała ręką na Andrzeja - bardzo chętnie dokończy szycie. - Wiki zaczęła odchodzić ciągnąc za rękę Agatę.
F: Wiktoria. - powiedział upominającym głosem.
W: Tak, kochanie? - Agata wybuchła śmiechem słysząc słowa koleżanki.
A: Ja - zasłoniła usta dłońmi chcąc powstrzymać kolejny wybuch śmiechu - przepraszam - wyszła z gabinetu.
F: Pochlebiasz mi, ale niestety jesteśmy w pracy. A wielka szkoda.
W: Dokończ to szyć. A i zastąp Agatę.
F: Słucham?
W: Co? Praca na izbie zbyt cię hańbi i upokarza? Agatka cię broniła i powiedziała nawet, że nie jesteś taką gnidą, więc zastąp koleżanczkę z którą z tego co wiem razem spiskujesz.
F: Nie bój się. Przyjaciółki ci nie zabiorę.
W: Więc ją zastąp i zrób te głupie szycie.
F: Czy ty nie pozwalasz sobie na zbyt wiele?
W: To tym razem będziesz mnie łaskotał, czy wilczy bilet auuu? Sory, ale nie boje się.
F: Kto powiedział, że się boisz?
W: No właśnie. Nie boję się. Boli cię?
F: Zawsze wiedziałem, że jesteś wyjątkowa.
W: A ja, że ty masz setki masek i nie sposób dokopać się do prawdziwego ciebie.
F: A może ci się już udało.
W: Nie sądzę.
- Halo! Ja tu jestem!
W: Bierz się za szycie, skarbie, bo zobaczysz pierwszą w życiu skargę na siebie od pacjenta.
- Oj zobaczy pan. I panie plotkary też.
F: Ależ spokojnie. Po co się tak zaperzać. Zawsze można dojść do jakiegoś porozumienia. Jest nawet taka teoria, twierdząca że gdy psychicznie uwierzy się... - Wiktoria wyszła z izby i skierowała się do bufetu. Od razu poszła do stolika, gdzie siedziała Agata.
A: Objechał cię?
W: Mnie? Mnie się nie da objechać.
A: Tak, widziałam jak zareagowałaś na jego próby.
W: I co z tego?  Doradź mi lepiej, co z tym Trendelenburgiem.
A: Wiki, jesteś najlepszym chirurgiem, jakiego znam.
W: Najlepszy jest Falkowicz.
A: Wcale, że nie.
W: A jakbyś miała zdecydować, kto cię będzie operował?
A: No to zależy, co operował.
W: Ale jak to?
A: No jakby mi miał cycki obmacywać w ramach badania, to dzięki.
W: Agata, to jest też lekarz.
A: Tak, a ty co byś zrobiła? Chociaż tobie to będzie macał cycki niedługo bez badania.
W: Agata, czy ty sobie nie pozwalasz na zbyt wiele?
A: Tradycyjny zwrot Falkowicza.
W: Idź ty.
A: Nie  no, ale jak ty byś zdecydowała.
W: Gdyby te badania miały być, no wiesz, to nie wiem. Pewnie bym usłyszała z 500 tych jego tekstów, ale i tak prosiłabym go, żeby to on operował.
A: Czyli zaczęłaś mu ufać?
W: Agata, w czym jak w czym, ale zawodowo, to jemu się nie da nie ufać, bo on wiedzę ma na serio dużą i teoretyczną i praktyczną. Bardzo dużo mnie nauczył.
A: Zgódź się robić tą operację. Dużo cię nauczył, poza tym będzie ją robił z tobą. On nie jest idiotą i by ci tego nie proponował tak po prostu. Przecież najlepiej zna twoje możliwości.
W: No ok, ale jak coś zawalę, a on się nie wpisze jako operator, to ty nim będziesz.
A: Co? Przecież ja bym do pierdla poszła. Nie mam kwalifikacji do wykonywania operacji chirurgicznych, a już na pewno tak poważnych.
W: Przecież wierzysz, że mnie nie oszuka i się w to wkopie jak coś zawalę.
A: Ok, a tak właściwie, to kto jest na izbie?
W: Falkowicz.
A: On cię zabije.
W: Oj tam. Kawę mu wezmę, bo on nie ma szans, że coś dostanie w bufecie.
A: Bez jaj. Jak on wchodzi, to nagle wszystko jest popsute i się kończy i to tylko jak on coś zamawia.
W: Pani Maria go nie polubiła.
A: Dobra, chodź.
W: Kawę mu miałam wziąć.
A: A no tak. Dobra, to bierz i spadam, bo mnie ukatrupi.
W: To ty też weź mu kawę.
A: Ale że dwie?
W: A co?
A: No ok.
Obie dziewczyny zamówiły po kawie i z filiżankami udały się na izbę. Gdy weszły w gabinecie nie było żadnego pacjenta.
A: Profesorze, bo ja... to znaczy my... kawę panu przyniosłam. - postawiła przed nim filiżankę.
W: I ja też. - Teraz przed Falkowiczem stały dwa naczynia z kawą.
F: Widzę, że chcecie mnie zabić zbyt dużą dawką kofeiny.
W: Kochanie. - na te słowa Agata zakrztusiła się wodą, którą piła.
W: Agata. Agata, ok?
A: Ta, tak już lepiej. Ale mogłabyś nie próbować mnie zabić.
F: Widzisz Wiki. Mnie chcesz zabić, koleżankę. I kto tu jest mordercą?
W: Jak następnym razem ktoś cię pobije, albo żuci w ciebie lampką, to dzwoń sobie do Agaty.
A: Już ci mówiłam, że jestem internistką. Nie moja działka.
F: Niestety Wiki, zadzwonię do ciebie, jak mnie ktoś pobije, albo Adam znowu rzuci we mnie tą lampką.
W: Żebym tylko nie zapomniała znieczulenia.
F: I tak zemdleję, gdy spojrzę w twoje oczy.
W: Daruj sobie.
F: Zdecydowałaś w jaki sposób mam ci się odwdzięczyć?
W: Operujemy.
F: No cóż. Liczyłem, że wybierzesz pierwszą propozycję, ale jak wolisz.
W: Za godzinę na bloku. No, ja idę przejrzeć dokumentację.
F: Czyli ja też. - oboje skierowali się w stronę drzwi.
A: A kto tą kawę wypije? - odwrócili się w jej stronę, podeszli do biurka i wzięli po filiżance.
W: Dzięki.
A: A ja?!
W: Pójdziesz do bufetu! - krzyknęła wychodząc z gabinetu.

Spóźniłam się tak zwany kwadrans akademicki, wybaczcie, ale musiałam nanieść trochę poprawek, bo  jeden wyraz powtarzał się trzy razy w dwóch zdaniach i tak w kółko. Bez poprawek to by było nie do przeczytania. Wiem, że mało FaWi, ale na więcej pomysłu nie miałam.