CZĘŚĆ 37

Wiem, że krótkie, ale chciałam coś dodać, a nie mam na nic czasu.
Punktualnie podjechał czarnym Infiniti pod hotel. Drzwi otworzył mu Borys, który na jego widok znowu zaczął machać rękami.
F: Przepraszam, że spytam, ale czy panu coś się stało?
B: Yyy nie. Wiki... Wiki jest... gdzieś.
F: Dziękuję za jakże szczegółową informację. - wszedł do hotelu i zapukał do drzwi jej pokoju. Otworzył je gdy nie usłyszał odpowiedzi, ale tam jej nie było. Zajrzał jeszcze do kuchni i salonu, ale tam też jej nie było, więc skierował się do pokoju Agaty.
A: Czego?! - wrzasnęła niezadowolona, że ktoś obudził ją pukaniem, a Wiktoria spała dalej obok przyjaciółki.
F: Nie wie pani, gdzie jest Wiktoria?
A: Yyy... - spojrzała na wciąż śpiącą lekarkę - Tu. Może pan wejść. - wszedł do pokoju.
A: Wiki. Wiki, obudź się. Consalida, wstawaj!
W: Co?! Co jest?! - kobieta momentalnie usiadła na łóżku - Aaa cześć Andrzej. A ty nie miałeś być o 8:00?
F: Miałem.
W: To co tu robisz?
F: Jest 8:00.
W: O cholera. No tak, budzik nastawiłam, ale u siebie w pokoju.
F: To taka integracja przyjacielska?
A: Po prostu Wiktoria... - kobieta zasłoniła blondynce usta ręką.
W: Gadałyśmy pół noc.
A: Wcale nie! - odezwała się, gdy udało jej się oderwać dłoń przyjaciółki od ust.
W: Ty się zamknij! Andrzej, poczekasz w salonie? Ja idę się ogarnąć. Zrobisz mi śniadanie, Agata?
A: Nie ma jedzenia. Wczoraj był obiad, więc co ty być chciała życie w luksusie, to nie w hotelu.
W: Idę się ogarnąć. - wyszła z pokoju razem z Falkowiczem - Ja cię przepraszam, ale budzik nastawiłam u siebie i tak jakoś wyszło, no.
F: Nic się nie stało. Czekam w salonie.
W: Dzięki! - pobiegła do swojego pokoju .

15  minut później.
Wpadła do salonu.
W: Ok, jestem mniej więcej gotowa.
F: Poczekaj.
W: Co?
F: Śniadanie.
W: Ale skąd ty... Adam przecież leży w łóżku, a w kuchni mamy tylko popcorn i chipsy.
F: Restauracja.
W: Dzięki. Daj to. - wzięła od niego pudełka - Sporo tego. Zjemy razem?
F: Ja już jadłem.
W: Agatka się ucieszy.
F: Wy jesteście jak dzieci z Afryki, które cieszą się z jedzenia?
W: No mniej więcej. Woźnicka!
A: Śpię! - wrzasnęła.
W: Mam jadzenie!
A: Nie żartuj!
W: Nie żartuję! Idziesz?! - zanim zdążyła dokończyć, internistka była już na schodach - Chyba bardzo głodna jesteś.
A: No coś bym zjadła.
W: Idź wyłożyć na talerze. - podała jej pudełka.
A: Skąd ty to w ogóle masz?
W: Nasz zbawienie od śmierci z głodu. - pokazała ręką na Andrzeja.
A: Jak ja się cieszę, że wy jesteście razem. - internistka zniknęła w kuchni.
W: Chociaż ona się z tego cieszy.
F: Ja się z tego bardzo cieszę. - pocałował ją.
B: A ja zawsze jak pan tu przychodzi macham rekami i wychodzę na idiotę.
A: Mam jedzenie! - Agata podała Wiktorii talerz.
B: Macie śniadanie?! - spytał nie dowierzając - Podzielcie się.
W: Spadaj. Sam żeś z Krajewskim wywalał jedzenie to teraz se radź.
B: A wy skąd macie jedzenie?
F: Z restauracji.
B: Profesor przynosi wam jedzenie?
F: Przynosi dostawca.
W: A teraz spadaj, Borys.
A: Idź do mamusi, to ci da śniadanko.
B: Wredne jesteście. - niezadowolony wyszedł z salonu.
W: Dobra Agatka. Będziesz tak wspaniała i pozmywasz?
A: Za jedzenie wszystko.
W: Taa. My jedziemy. Andrzej, pomógłbyś mi z walizką. Ja tego sama nie zniosę.
F: Oczywiście, że tak.  W twoim pokoju?
W: Tak, pójdź.
F: Ok. - poszedł do jej pokoju.
A: Będę za tobą tęsknić. - przytuliła koleżankę, która zaczęła się śmiać.
W: Woźnicka, ja wyjeżdżam na tydzień.
A: Wiesz ile ja głupot mogę zrobić przez 7 dni? Kobieto, ja sobie mogę zdążyć życie spieprzyć, jak ciebie nie będzie.
W: No bez przesady. Z kim się przespać w tym szpitalu już nie masz. Albo przerzucasz się na kobiety, albo został ci Tretter, Sambor, Van Graff. Kto tam jeszcze? Ochroniarz, ten sanitariusz co był w szafce pijany.
A: Wiesz co! To, że spałam z prawie wszystkimi facetami w tym szpitalu nie znaczy, że teraz pójdę do łóżka z Van Graffem!
W: No już, zawsze możesz przespać się z Tretterem, chociaż ja jak bardzo bym się starała to nic pociągającego w nim nie zobaczę, ale może tobie się uda.
A: Wiki, ja nie chcę sypiać z kolejnymi facetami, tak bez sensu. - z oczu internistki popłynęło kilka łez.
W: Już Agatka no. Nie czas teraz na płakanie. Może zaliczyłaś już tylu facetów, że więcej ich nie będzie. - zobaczyły Andrzeja z walizką - No otrzyj te łzy, bo z zapłakanymi oczami, to nikt cię nie zechce.
A: I może tak by było lepiej. Zostanę starą panną.
W: I jeszcze 3 koty sobie kup. Aga, no. Uśmiechnij się i  nie becz. A jak nie chcesz się znowu z kimś przespać, to kup bluzki z mniejszym dekoltem, albo najlepiej golfy.
A: Ok. No paa. - Woźnicka uścisnęła jeszcze raz przyjaciółkę i poczłapała się po schodach na górę.
W: Agata nie może przeżyć naszej rozłąki.
F: Ale ona wie, że my jedziemy na tydzień?
W: Tak. Boi się, że znowu na robi głupot. Mniejsza o to. Idziemy?
F: Tak.

Kilka godzin później.
W: Gdzie ty skręcasz?
F: W internecie pisali, że był jakiś większy wypadek na trasie. Podobno 3 kilometrowy korek się nie zmniejsza od godziny.
W: Nieźle. A ty znasz te objazdy? To są jakieś wsie.
F: Mniej więcej.
W: To znaczy?
F: To znaczy, że wiedziałem, gdzie skręcić, a teraz będę się kierować swoją intulicją.
W: Obyśmy się tu gdzieś nie zgubili.
F: Jak się zgubimy, to się i odnajdziemy. Jakoś dojedziemy.
W: A jak my mamy w ogóle jechać?
F: Przez Witów, z tego co pamiętam.
W: Wieś?
F: Myślę, że tak. - pokazał ręką na widoczne przez okno drewniane budy, wyglądające jakby za chwilę miały się rozwalić.

Chwilę  później.
W: I gdzie teraz?
F: Nie wiem. Może się gdzieś zatrzymamy. Mam nadzieję, że ci ludzie opanowali sztukę mówienia.
W: Twoim językiem, to nie wiem, ale ja się dogadam.
F: Moim językiem?
W: Wiesz no, dla takich ludzi to my jesteśmy dziwakami.
F: Obyśmy się dowiedzieli jak dojechać. - zatrzymali się i wysiedli z samochodu.
W: Przepraszam panią! - zawołała starszą kobietę siedzącą na ławce i obierającą ziemniaki.
- Taa? - spytała podchodząc do nich.
F: Dzień dobry...
-A dobry, dobry.
F: Chcielibyśmy dojechać do Zakopanego. Trochę się zgubiliśmy.
-No i co z tego, żeście się zgubili?
W: Chodzi o to, że chcemy spytać jak dalej jechać.
-To nie można tak było od razu? Do Zakopanego, mówicie.
F: Tak.
-To musicie tam na prosto pojechać - pokazała ręką - A potem jak na słońce.
F: Na słońce?
-No przecie nie na księżyc.
W: Czyli tam? -pokazała ręką w stronę słońca.
-Młode, jeszcze głupie so. Przecie zanim tam dojedziecie, to słońce już tam bedzie. - pokazał ręką w inną stronę.
F: Czyli prosto i w prawo.
-Skąd wy jesteście?
W: Z Warszawy, mówiąc ogólnie.
-Miastowe. Wystrojone, wypachnione, jakby na wesele jechali, a do kościoła to w dresach przyjdzie. Samochody tylko zmieniają.
W: Taa. - burknęła.
-W miastach to tylko złodzieje so. Raz jak pojechałam to mi torebke ukradli. A potem bandziory kupujo tylko wille i sie wożo infiti.
F: Infiniti.
-A myślisz panie, że mi to różnica jakaś? Za moje pieniondze, złodziej jedne...
W: My bardzo dziękujemy za pomoc. Chodź kochanie.
-Kochanie? A obrączek nie majo. Bez ślubu żyjo, a potem okradajo państwo.
W: Taa. - pociągnęła Andrzeja w stronę samochodu.
F: Do widzenia.
-A do widzenia, do widzenia. Się zobaczymy w Warszawie, jak mnie znowu okradać bedo.
Odjechali.
W: To prosto i w stronę słońca?
F: Yhm.
W: Widzisz, złodzieje jesteśmy. Infiti się wozimy, wille kupujemy, państwo okradamy. Wystrojeni i wypachnieni, a do kościoła w dresach pójdziemy.
F: Nie wiem jak ty, ale ja do kościoła nie idę.
W: Boisz się kościoła jak diabeł święconej wody. - profesor popatrzył na nią zdziwiony - Ja też. - dodała.
F: Podobno 80% lekarzy tak samo.
W: Ja nie znam lekarza, który by w to wierzył.
F: Ja też.

Pół godziny później zobaczyli napis "Zakopane"
W: Widzisz, kobieta dobrze nas wyprowadziła.
F: Dodała tylko trochę swojej opinii.
W: Eee tam. Można zapomnieć o tej rozmowie.
F: W sumie racja.