CZĘŚĆ 49 Rodzeństwo musi się czasem pokłócić.

Mój dobry nastrój powrócił. A powodem tego jest 5 ze sprawdzianu z historii. Posłużyłam się życiową teorią Falkowicza : "Bez krętactwa do niczego się nie dojdzie" i szczerze przyznam, że zamierzam korzystać z niej częściej. Może stanę się kobiecym wcieleniem Falkowicza?

Obudził się i sprawdził godzinę na telefonie. Dochodziła 8:00.

F: Wiktoria!

W: Co?! Co jest?!

F: Za godzinę to wszystko się zaczyna.

W: Nie sądzisz, że trochę za późno nas obudziłeś?! Agata!

A: Co się dzieje?!

W: Za godzinę się to wszystko zaczyna!

A: Co?! - wstała z łóżka, podeszła do ściany i walnęła w nią.

N: Co jest?!

A: Wstawać! Za godzinę się to wszystko zaczyna!

N: CO?!

A: O 9 zbiórka przy recepcji!

N: Może damy radę!

W: Andrzej, idź pierwszy do łazienki. Ktoś jeszcze będzie musiał się zająć Adamem.

F: Nie. Adama trzeba będzie tylko ubrać na bankiet.

W: Ok, ja idę pod prysznic.

A: A ja?

W: A ty po mnie! Wybacz, ale nie wezmę z tobą prysznica.

F: A ze mną?

W: Nie czas teraz na tą twoją gadaninę! - zniknęła w łazience.

O 9:00 jakimś cudem cała szóstka była w holu.

N: To w tym beznadziejnym hotelu, zatrzymują się też ci profesorowie?

F: Dzisiaj przyjeżdża ich tu kilku. Wykłady, bankiet i jadą. Jutro druga tura.

Ad: To czemu ty z nimi nie jedziesz?

F: Właśnie nie wiem.

Ad: Ej, może on kupił ten tytuł!

F: Nie czas na kolejne przejawy twojej głupoty.

- Andrzej! - zawołał go jeden z profesorów idących w stronę sali, gdzie miały odbyć się wykłady.

F: Marek? Dawno się nie widzieliśmy.

-No tak. A ty tu w roli studenta?

F: Opiekuna tej wycieczki. - pokazał ręką na resztę ich grupy, która stała kilka metrów za nim.

-Posłuchaj, mamy kłopot. Dębski nie dojedzie. Wykład z neurochirurgii. Bardzo ważny. Zastąpisz go?

F: Nie jestem przygotowany do wykładania.

-Ty zawsze jesteś do wszystkiego przygotowany i nigdy nie masz kartki. Przesuniemy ten wykład na drugą turę. Będziesz miał czas.

F: Dobrze. Dużo osób tu będzie?

-Co ty. Może z 80. Więcej nie. I większość to jacyś studenci.

F: Skąd się biorą studenci na takich szkoleniach? Potem tylko jest 600 pytań, bo nic nie zrozumieli.

-Nie wiem. Ale są i ich nie wyrzucimy. Idę, bo mam pierwszy wykład.

F: Do zobaczenia.

F: Chodźcie. - zaprowadził ich na salę.

F: Siadajcie. - wszyscy posłusznie zajęli wskazane przez niego miejsca.

W: A ty nie siadasz?

F: Drobne zmiany. Muszę poprowadzić wykład z neurochirurgii. Jeden z profesorów nie dojechał. Tak więc ja idę wy myśleć jakieś przemówienie, a wy tu siedźcie, słuchajcie, kształćcie się i pilnujcie Adama. - spojrzał na chłopaka, który oglądał się za studentkami wchodzącymi na salę.

W: Ok.

F: Teraz będą dwa wykłady, potem pół godziny przerwy i kolejne trzy. Nawet jak was to nie będzie interesowało, macie chociaż udawać, że słuchacie i nie rozmawiać.

Ag: Czy my jesteśmy w pierwszej klasie podstawówki?

F: Po prostu nie ośmieszajcie siebie, ani mnie.

W: Dopilnuję twojego braciszka.

F: Jakieś pytania?

Ag: Co ja tu robię? Jestem internistką.

F: To pytanie skieruj do dyrektora.

P: Jesteś na ty z mordercą?! Jak możesz... - profesor oparł się dwoma rękami o podłokietniki miejsca Zapały i nad chylił nad nim.

F: Tu ma być cisza. Macie siedzieć w spokoju i nie otwierać nawet ust. - powiedział stanowczym głosem. - Bo głowy poucinam, jak coś odstawicie. Czy to jest jasne? - odszedł od nich nie czekając na odpowiedź.

N: Ostro.

Ag: No.

Po pierwszej części wykładów Falkowicz czekał w holu. Z sali wyszedł Marek i do niego podszedł.

M: Posłuchaj, ja nie chciałbym się wtrącać, ale pod czas jednego z wykładów dwóch tych twoich pod opiekunów się pobiło.

F: Prosiłem, błagałem, groziłem. Więcej nie mogłem zrobić.

M: No wiesz, zrób coś z nimi, bo było naprawdę ostro. Z tego co wiem, polała się krew. Dwie kobiety próbowały ich rozdzielić, jedna się śmiała. W końcu jakiś student ich rozdzielił. Bałem się, że oni się pozabijają. Wszyscy to widzieli.

F: Dlaczego ja musiałem tu z nimi przyjechać? Będę musiał to jakoś wyjaśnić.

M: Powodzenia życzę. - po chwili z sali wyszła cała piątka. Zakrwawieni Adam i Przemek, roześmiana Nina i wściekła Wiktoria i Agata

F: Do pokoju, ale już!

P: Nie będziesz mną rządził.

F: Natychmiast!!!

F: Dlaczego wy się  pobiliście?! Załatwiajcie takie sprawy gdzie indziej i kiedy indziej! I najlepiej nie w taki sposób! A jeśli koniecznie w taki, to mnie przy tym nie ośmieszajcie!

Ad: Sory.

F: Nie sory, Adam! Wszyscy widzieli wasze przedstawienie! Co wam odbiło?!

Ad: On powiedział, że jestem spokrewniony z mordercą i że to tak jak bym nim był.

P: On nazwał Ludmiłę dziwką!

W: Rozdzielałyśmy ich, ale to nie było takie proste.

Ag: A Nina siedziała i się śmiała!

W: W końcu pomógł ich rozdzielić jeden ze studentów siedzących obok.

F: Wy się możecie ośmieszać. Możecie robić co chcecie! Możesz sobie zniszczyć możliwość jakiejkolwiek karier, Adam! I jak się w coś wkopiesz, to nie masz po co do mnie przychodzić! Ale mnie w to nie plączcie! Do cholery jasnej, jeden z profesorów do mnie podszedł i mi powiedział, że moi pod opiekunowie prawie się pozabijali na wykładach! Możecie się ośmieszać, ale nie mnie! Proszę bardzo, pójdź na bankiet w dziurawych dżinsach i krzywo zapiętej koszuli! A pan może się tam kłócić i wyzywać wszystkich! Ale trzymajcie się z dala ode mnie! A teraz won! - Adam, Przemek i Nina bez słowa wyszli z ich pokoju.

W: Co za debile.

A: Boże, oni chyba nigdy nie dorosną.

F: Mnie to już nie interesuje. Niech Adam się ośmieszy. O ile można jeszcze bardziej. Chodźmy na drugą część wykładów.

W: Andrzej, to twój brat.

F: Wiem. Moim bratem, którego szukałem kilka lat po świecie okazał się idiota, któremu nawet prawo jazdy musiałem kupić.

W: Zawsze mogło być gorzej, gdyby okazał się ćpunem, albo hazardzistą.

F: Był ćpunem i hazardzistą. Z tego też go wyciągnąłem. Chodźmy.

W: Ja wiem, że ty mogłeś mieć większe ambicje względem brata...

F: Po prost nie wiem jak można tak zmarnować to wszystko. Miał dom, kochającą rodzinę, pieniądze, znajomości. Miał wszystko, ale chciał to zaprzepaścić i mu się udało. Potem próbował zaprzepaścić moją pomoc, moje znajomości, to co mi udało się osiągnąć, ale mu nie pozwoliłem. Był inteligentnym chłopakiem. Uczył się szybko, miał preferencje do zostania lekarzem, ale musiałem go zaszantażować, żeby poszedł na studia i przekupić, żeby je skończył. Niewdzięczny gówniarz...
Chodź, my się nie będziemy spóźniać.

W: Yhm.

Podczas wykładu Falkowicza, Przemek próbował rzucić w niego pomidorem. Profesor odchylił się unikając pocisku.
F: Z tego co wiem, te wykłady nie są organizowane dla przedszkolaków.
P: Odwal się.
F: Pan na pewno ma większą wiedzę niż ja, skoro nie interesuje pana mój wykład. Może mnie pan zastąpi. Poprosimy tutaj.
P: Spadaj!
F: Skoro pan nie raczy się pofatygować, ja podejdę. - podszedł do Zapały - Przedstawi się pan?
P: Spierniczaj!
F: Pan jest bardzo nieśmiały. Odwagę na rzucanie pomidorami jednak miał, ale cóż. To jest pan Przemysław Zapała, który uważa iż jego wiedza jest większa od mojej. Proszę bardzo, zmieńmy się miejscami. Z chęcią nauczę się czegoś od takiej sławy, jak pan.
P: Odwal się!
F: No cóż. Jakoś będę musiał przeboleć tą stratę. Tak więc ja kontynuuję wykład, a pan raczyłby zachowywać się przyzwoicie. - wrócił na swoje miejsce przy mównicy i ciągnął dalej wykład.

Po wykładach zjedli obiad i poszli się przebrać.

Weszli na bankiet. Profesor zapoznał Wiktorię z kilkoma profesorami. Rozmawiali z kolejnym profesorem, gdy podszedł do nich Adam w dziurawych dżinsach i koszuli w kratę, której nawet nie miał włożonej w spodnie, a na nogach miał adidasy.

Ad: Andrzej...

F: Przepraszam, ale ja pana nie znam.

Ad: Co ty odstawiasz, stary?!

F: Proszę zachować odrobinę kultury. Chyba mnie pan z kimś pomylił.

Ad: A w dupie z tobą. - odszedł od nich.

F: Przepraszam najmocniej. Doprawdy, nie wiem co to był za mężczyzna.

- Człowiek o nie najwyższym poziomie kultury. Z tego co wiem, były z nim kłopoty podczas wykładów.

W: Tak, widziałam. Doszło do jakiejś bójki. Próbowałam nawet jej zaprzestać. Bezskutecznie niestety.

-  Tacy ludzie nie powinni mieć wstępu na kulturalne spotkania.

F: Zdecydowanie.

Rozmawiali jeszcze z kilkoma osobami, zatańczyli, wypili lampkę, może dwie wina i poszli do pokoju. Zastali w nim Woźnicką, która wrzeszczała na Krajewskiego.

Ag: Jak mogłeś! Jak mogłeś kretynie jeden! Ośmieszasz nas wszystkich!

Ad: Ja?! To on udawał na bankiecie, że mnie nie zna.

F: Bo wstydziłem się przyznać, że cie znam.

Ad: No tak, bo dla ciebie liczy się tylko sława. Dobrze wiem, że masz mnie w dupie.

F: Powinieneś się cieszyć, że cię nikomu nie przedstawiłem.

Ad: To wszystko jest nie fair! Ty masz profesurę, miliony, badania. A ja nie mam nic!

F: Miałbyś jeszcze mniej gdyby nie ja! Dostałeś całe pieniądze po rodzicach! Zaprzepaściłeś to! W jedną noc przegrałeś dwa miliony! I jeszcze zdążyłeś się zadłużyć! Ta mafia by się zabiła, gdybym nie spłacił twoich długów! Miałeś wszystko! Wystarczyła odrobina chęci! Minimum! Nie wiesz, co to znaczy nie mieć nic, zaczynać od zera.

Ad: Taa.

F: Mam mówić dalej? Proszę bardzo. Ja zaczynałem od mieszkania w jednym pokoju z pijaczką i jej konkubentami. Zaczynałem od niczego.

Ad: Bo w to uwierzę.

F: Właśnie powinieneś uwierzyć. Ty zawsze miałeś czyjąś pomoc. Najpierw Krajewscy próbowali ci pomagać. Uciekłeś z domu. Ja zawsze byłem sam. Potem miałem ciebie, któremu musiałem wiecznie pomagać i wyciągać z kłopotów. Ratowałem ci dupę, gówniarzu. Ciągle i nieustannie. Zadłużałeś się, wpadałeś w nałogi. Musiałem cię zaszantażować, żebyś poszedł na studia...

Ad: Może ci powinienem podziękować?!

F: Tak, powinieneś. Przekupiłem cię, żebyś wziął się za naukę, sam ci to wpajałem, przekupiłem egzaminatorów, bo nigdy byś nie zdał tego w teorii. Kupiłem twój dyplom, kupiłem nawet twoje prawo jazdy.

Ad: Och, bo się wzruszę. Biedny pan profesor Falkowicz. Mamusi nie miał. Sam był. Samotny, pozostawione samemu sobie.

F:  Nie masz się wzruszać. Masz zmądrzeć.

Ad: Jesteś jak wrzód na dupie!  Nie chcesz się odwalić. Ciągle mnie strofujesz, wymyślasz bzdury! Weź się odwal!

F: Racja. Odwalę się. Idę się przejść. A ty już nie masz udziału w badaniach, spieprzasz z mojej kliniki i dyplom możesz sam oddać, zanim ci go policja zabierze! - wyszedł z pokoju.

W: Przegiąłeś Adam.

Ad: Weźcie się wszyscy odwalcie. - niezadowolony wyszedł z ich pokoju.

W: Agata, może ja pójdę z nim?

Ag: Wiki, nie wpierniczaj się mu zbyt w życie.

W: Adam przesadził.

Ag: Wiem. Myślisz, że Falkowicz go na serio wywali?

W: Nie wiem. Ja nie będę wstawiać się za Adamem. Boże, to dziwnie brzmi, ale żal mi Andrzeja.

Ag: Siadaj.

W: Agata, już jest 23:00. On nie odbiera 18 telefonu.

Ag: Padł mu telefon może. Spokój, Wiki.

W: Ale jak mam być spokojna?! Jego nie ma już kilka godzin. Może coś...

Ag: Wiktoria, to jest rozsądny facet. Nie strzeli sobie kulką w łeb z powodu Adama, ani nie pójdzie ćpać.

W: No wiem, ale...

Ag: Spokój.

W tym czasie.

Ad: Upijasz się z mojego powodu? - zobaczył profesora siedzącego na ławce i usiadł obok.

F: Nie upijam się. - pokazał butelkę wudki, gdzie brakował tylko kilku centymetrów alkoholu. - Alkohol nie jest dobrym sposobem na nic.

Ad: Tego też mnie próbowałeś nauczyć. - zabrał bratu butelkę i napił się alkoholu.

F: Niestety bezskutecznie. - zabrał Adamowi flaszkę i rzucił nią za ławkę.

Ad: Sory stary.

F: Czy ty kiedyś zmądrzejesz?

Ad: Nie. - odpowiedział zrezygnowany.

Ad: Ej, a to co mówiłeś. To prawda?

F: Nie potrzebnie ci to mówiłem.

Ad: Może właśnie potrzebnie. Prawie nic o sobie nie wiemy.

F: Mylisz się. Wiem o tobie wszystko.

Ad: No ale ja o tobie nie.

F: Nie musisz o mnie nic wiedzieć. A już na pewno o przeszłości.

W: Nie Agata! Ja już tak nie wytrzymam. Idę go szukać.

Ag: Czy ciebie porąbało?! Nie wiesz, gdzie on mógł pójść, jeszcze coś ci się stanie.

W: Ale jemu coś się mogło stać!

Ag: Wiktoria, sama nic nie zdziałasz.

W: Idę i tyle. Zadzwoń, jeśli wróci.

Ag: Czekaj no. Idę z tobą. - kobiety po 15 minutach zobaczyły ich siedzących w parku.

F: Nie pójdziemy się upijać!

Ad: Ale czemu?!

F: Bo nie!

W: Jesteście. Pogodziliście się?

F: Na pół godziny.

Ag: Chodźmy już do hotelu.

Ad: Ja zostaję.

F: Adam.

Ad: No dobra. - wstał z ławki.
Ad: Ej, dzięki, że jesteś.

F: W co się wpakowałeś?

Ad: Ale czemu od razu...

F: Zawsze tak mówisz jak się w coś wkopiesz i potrzebujesz pomocy.

Ad: Wyjątkowo w nic.

F: To dobrze.

Ad: Spoko, już niedługo coś wy myślę.

W: Andrzej, przejdziemy się?

F: Przecież idziemy.

W: We dwoje.

Ag: Chodź Adam.

Ad: Oki. - poszli do hotelu.

W: Andrzej, bo Adam... wiesz, że Adamem nie ma się po co przejmować...

F: Kochanie, czy ty myślisz, że ja rozpaczałem nad Adamem przez trzy godziny? Czasem warto trochę pomyśleć.

W: I jakieś refleksje?

F: Pytanie, na które nie mam odpowiedzi. Jakim cudem los dał takiej szui jak ja, tak wspaniałą kobietę?

W: Nie jesteś taką szują. Pomagasz Adamowi, leczysz ludzi...

F: Nie obrażaj mnie. Jestem szują.

W: No to mam odpowiedź. Takim cudem, że ta kobieta cię pokochała.

F: Aż nie mogę uwierzyć.

W: Mam słabość do starszych facetów. A jeśli aż tak bardzo cię to ciekawi to w wieku 14 lat już liczyłam, że kiedyś spotkam eleganckiego profesora w garniturze.

F: A czy z założeń też wychodziło, że będę wrednym profesorem?

W: Z założeń wychodziło, że nie zostanę twoją matką. Mniej więcej się pokrywa.

F: Czyli mam rozumieć, że ty tak selekcjonowałaś? Ten ok, ten odpada.

W: No bez przesady, bo zaraz dojdziemy do teorii, że jestem z tobą, bo chodzisz w garniturze.
F: Mam nadzieję, że nie.
W: Nie. Po prostu temu wrednemu profesorowi udało się mnie w sobie rozkochać. - kobieta namiętnie go pocałowała.
F: Wiesz, że musimy wracać do tego wariatkowa.
W: Tak. Ale potem wrócisz do swojego eleganckiego życia w luksusach.
F: A może pani doktor też woli mieszkać w normalnym domu?
W: Twój dom nie jest normalny. Ja się tam gubię.
F: Kupię ci GPSa.
W: Zobaczymy. Może, może.
F: Ciągle tylko może i może.
W: Nie składam deklaracji, których nie dotrzymam. Ten dom jest przytłaczający.
F: Jeżeli nie chcesz ze mną mieszkać, bo nie podoba ci się dom, możemy kupić inny. Albo wybudować taki, który będzie ci idealnie pasował.
W: No nie przesadzaj. Ten twój pałac jest piękny. I ogród.
F: Ogród będzie piękny latem.
W: Chodźmy do hotelu.
F: Jak sobie życzysz.

Siedzieli na łóżku, czekając aż Woźnicka wyjdzie z łazienki, gdy usłyszeli pukanie.
W: Proszę!
Ad: Cześć. Andrzej, możemy pogadać?
F: Już zdążyłeś się w coś wpakować?
Ad: Nie. Tak chciałem pogadać.
F: Pogadać o pierwszej w nocy?
Ad: Bo w dzień wszystko się szybko dzieje i nie ma czasu.
F: Dobrze. - wyszedł razem z Adamem z pokoju.
F: A więc?
Ad: Chodź, usiądziemy gdzieś. - zeszli do holu i usiedli na kanapie przy recepcji.
F: Zaczynam się obawiać. Dawno nie byłeś tak poważny.
Ad: Nie no, ja nie chcę być poważny.
F: O co chodzi, Adam?
Ad: No bo my tyle lat się nie znaliśmy...
F: Jeżeli chcesz nadrobić stracony czas to mam nadzieję, że czas w którym powinienem z tobą chodzić do piaskownicy, jednak ominiemy.
Ad: Nie no, ja po prostu chciałbym wiedzieć coś więcej o nas, o naszej rodzinie. Mieliśmy jakąś rodzinę?
F: Yyy nie. Nie. Tylko tą ciotkę, z którą mieszkałem.
Ad: Kręcisz coś.
F: Nie kręcę. Porozmawiamy jak wrócimy.
Ad: Ej, co jest? Widzę, że kręcisz.
F: Jak ci mówię, że nie, to nie! Jasne?!
Ad: O co chodzi?
F: O nic. Porozmawiamy jak wrócimy do Leśnej Góry, dobrze?
Ad: No ok. - rozeszli się do swoich pokoi.
W: Co on chciał?
F: Nic. Paplanina o niczym.
W: Ehe.
Ag: Hej. Teraz ty Wiki?
W: Eee tak. - kobieta poszła do łazienki. Profesor podszedł do okna i patrzył w nieokreślony punkt.
Ag: Ja nie chciałabym się wtrącać. Coś się stało?
F: Nie wszystko w życiu jest takie proste. - po kwadransie z łazienki wyszła Wiki.
Ag: Wiki, coś się stało? - spytała, gdy tylko profesor zniknął w łazience.
W: Nie, chyba nie.
Ag: Co się dzieje?
W: Z nami nic. Trochę zagmatwana jest ta sprawa z Adamem i tyle.
Ag: Ok, nie wtrącam się.
W: Ja też próbuję.
Ag: Kładziemy się?
W: Tak.

Obudziła się w nocy, a raczej obudziła ją burza. Wtuliła się w profesora, budząc go jednocześnie.

F: Kochanie, coś się stało? - spytał obejmując kobietę.

W: Yyy, nic. Burza mnie obudziła.

F: Pani doktor boi się burzy?

W: Nie...

Ag: Już idę, Wiki. - powiedziała zaspanym głosem internistka, którą też obudziły pioruny - Burza cię nie zje. - usiadła na łóżku i chciała wstać.

F: Boisz się burzy?

W: Nie. Agata, co ty odstawiasz?!

A: Co?! Co się dzieje?! Gdzie ja jestem?! Wiki!

W: Jesteś z nami w hotelu.

F: A Wiktoria boi się burzy.

W: Nie boję, po prostu jej nie lubię.

F: To ja cię przed nią uratuję. - przyciągnął ją mocno do siebie.

A: Co? A no tak, zapomniałam, że nie jestem w domu. Wiki, ciebie ma kto ratować.

W: Nikt mnie nie musi ratować. Po prostu nie lubię burzy, bo mnie zawsze budzi. Wykorzystuję twoją naiwność, która zawsze do mnie przychodzi w środku nocy.

A: Ty małpo! To ja potem na dyżurach usypiałam, a ty sobie żarty robiłaś?! Ja cię kiedyś zabiję.

W: Spokojnie Agatka. Kładź się. A ty mnie możesz puścić. Doszłam do wniosku, że burza mnie nie zje.

F: Ale to nic nie zmienia, a ja nie zamierzam cię puszczać.

W: Mi nie przeszkadza. Która jest w ogóle godzina?

A: Piąta.

W: Piąta?
F: No to możemy już wstawać.
W: Co?
F: O 8:00 zaczynają się wykłady. Dzisiaj może zjedlibyśmy jakieś śniadanie.
W: A no tak. Wczoraj nie było czasu. Agata, idziesz do łazienki.
A: Oki. - Woźnicka zniknęła w łazience.
W: Andrzej, coś się dzieje?
F: Nic się nie dzieje, skarbie.
W: Andrzej.
F: Nic się nie dzieje, jest wszystko dobrze i będzie dalej dobrze, tylko trzeba tym wszystkim tak pokierować.
W: Ja ciebie nigdy nie zrozumiem.
F: Mnie nie trzeba rozumieć.
W: Wiesz, że zawsze możesz mi o wszystkim powiedzieć.
F: Oj kochanie. Nie przejmuj się tym. Wszystko jest dobrze.
W: Jak chcesz.

Kończyli jeść śniadanie, gdy podszedł do nich Adam.
Ad: Ej, bo teraz jest trochę czasu. Może byśmy pogadali?
F: Powiedziałem, jak wrócimy.
Ad: Możesz przestać mnie zbywać? Coś kręcisz.
F: Nie kręcę, nie zbywam cię. Po prostu nie czas na to.
Ad: Ok, ok. Strasznie tajemniczy się zrobiłeś.
F: Zbyt dociekasz. Są rzeczy, których nie musisz wiedzieć.
Ad: O czym ty do cholery mówisz?!
F: Nieważne. Idź już.
Ad: Nie wiem, co kręcisz, ale chciałbym wiedzieć wszystko. - niezadowolony, że brat znowu go zbył odszedł od ich stolika.
W: Starczy. Co się dzieje?
F: Wiktoria, nic się nie dzieje. Są po prostu rzeczy z przeszłości, które nie wiem, czy Adam powinien wiedzieć. A jeśli już, to muszę się dobrze zastanowić, jak mu to powiedzieć, żeby nie robił sobie bezsensownych nadziei.
W: O co chodzi?! Powiedz mi do cholery jasnej.
F: Dobrze, ale to ma nigdzie nie wyjść, bo drogą pantoflową dojdzie do Adama.
W: Ok.
F: Mieliśmy siostrę. Ale ona gdzieś przepadła. Nigdzie nie mogłem jej znaleźć. Według dokumentów żyje, ale nie wiem, zapadła się pod ziemię.
W: Yyy...
F: Nie chcę, żeby Adam bawił się w bezskuteczne poszukiwanie jej i robił sobie nadzieje, że mu się uda, bo na to nie ma szans.
W: Yyy no zaskoczyłeś mnie. Ale skąd wiesz, że jemu by się nie udało jej odnaleźć?
F: Bo mi się nie udało przez tyle lat. Ja odpuściłem, nie chcę, żeby Adam bawił się w poszukiwania, z których nic nie wyjdzie.
W: No dobrze. Zrobisz jak uważasz. Może rzeczywiście lepiej żeby to nie wyszło.
F: No właśnie. I na tym pozostańmy. Poopowiadam mu kilka anegdotek o nie wiadomo kim i czym i da spokój. Prawda ma nigdy nie wyjść na jaw.
W: Może tak będzie lepiej.
F: A teraz koniec tego tematu. Chodźmy na te wykłady.
W: Ok.

Ok, dość dziwna część, wiem. Myślę, że następna będzie lepsza :)