CZĘŚĆ 52

Agata spojrzała mu w oczy. Usiadła na podłodze i zbliżyła swoją twarz do jego, cały czas wpatrując się w jego szare tęczówki. Ich twarze dzieliły centymetry. Profesor jednak otrząsnął się zanim byłoby za późno i odsunął od siebie internistkę.

A: Ja... przepraszam.  - podniosła się szybko i wybiegła z pokoju.

W: Co jest Aga? - spytała widząc płaczącą internistkę biegnącą w stronę swojego pokoju - Ta bluzka...

A: Nie trzeba!

W: Co jest Aga?

A: Nic!

W: Agata! - odpowiedział jej tylko trzask drzwi do pokoju Woźnickiej. Chirurg poszła do swojego pokoju.

W: Nie wiesz, co się stało Agacie?

F: Yyy nie, nie mam pojęcia.

W: Andrzej.

F: Nie wiem.

W: Andrzej, nie kłam.

F: Nie kłamię.

W: Widzę. Mów.

F: Lepiej, żeby Agata ci powiedziała.

W: Co się stało?!

F: Na szczęście nic.

W: Ja idę do Woźnickiej. - Wiktoria poszła do pokoju przyjaciółki, która siedziała płacząc na łóżku.

W: Agata. Agata, mów.

A: Wiki, ja nie chciałam.

W: Co się stało?

A: Dzięki Andrzejowi nic się nie stało. Przepraszam.

W: Agata! Konkrety!

A: Ja spadłam z krzesła i on do mnie podszedł. No i spojrzałam mu w oczy. Wiki, ja jestem po prostu głupia. Prawie go pocałowałam. Na szczęście do niczego nie doszło. Odsunął mnie od siebie. O niego możesz być spokojna. Ja jestem po prostu głupia. - Wiktoria nie umiała być wściekła na Agatę. Wiedziała, że Woźnicka ma już taką słabość. No i cieszyła się, że Andrzej do niczego nie dopuścił.

W: Coś do niego czujesz? - spytała chcąc od razu wiedzieć wszystko.

A: Nie. Wiki, ja po prostu tak mam. Dobrze o tym wiesz. Jak patrzę w oczy facetowi, to z mózgu robi mi się papka. Wiki, ja przepraszam. Ja pójdę go też przeprosić. - Agata poszła do pokoju obok.

A: Przepraszam. Niektóre blondynki chyba rzeczywiście są idiotkami. Ja nic do ciebie nie czuję. Po prostu mam jakąś cholerną słabość do facetów i w kółko coś pieprzę przez to. Nie wiem co mi znowu odbiło.

F: Ja też nie wiem, co ci odbiło.

A: Wspominałam już, że jestem głupia? Przepraszam. I dziękuję, że mnie od siebie odsunąłeś i nie dałeś mi spieprzyć kolejnego szczęścia. Waszego szczęścia. - Wiktoria weszła do pokoju.

W: Wyjaśnione już wszystko?

F: Tak.

A: Przepraszam.

F: Nie ma sprawy. Najważniejsze, że nic się nie stało. Zapomnijmy o tym.

A: Popieram. Wiki...

W: Co ja przez ciebie mam? - przytuliła Woźnicką.

A: Ja już pójdę. - wyszła z pokoju.

F: Wiktoria...

W: W sumie, to powinnam jej podziękować. Utwierdziłam się tylko w tym, że mnie kochasz.

F: Nawet nie wiesz jak bardzo. - kobieta podeszła do niego, usiadła obok i wtuliła się w jego tors.

F: Pani doktor zebrało się na czułości?

W: Pani doktor zawsze tego brakowało w życiu. Boże, co to za perfumy?

F: Nie podobają ci się?

W: Chyba tym przyciągasz wszystkie kobiety.

F: Ja mam po prostu urok osobisty, pani doktor.

W: Ależ oczywiście, proszę pana profesora. Tylko mojego pana profesora.

F: Pani doktor, pani też ma dużo uroku osobistego. Bardzo dużo. - Zaczęli się namiętnie całować.

A: Wiki... - do pokoju wpadła internistka - Normalnie bym się wycofała, ale pod drzwiami stoi policja. Do ciebie.

W: Co?! - kobieta na samo słowo policja była przerażona.

F: Spokój. Dowiedzmy się o co chodzi.

W: Chyba mogę pakować się do pierdla. Ty też.

F: Przestań. Chodź.

Ag: Policjant powiedział, że ma nakaz aresztowania.

W: Co? Ja nie chcę... Przecież my nie robimy nic złego...- Wiktorii popłynęło po policzku kilka łez.

F: Trzeba to wyjaśnić.

W: Ale co tu jest do wyjaśniania?

F: Spokojnie, kochanie. - objął kobietę, całując ją w policzek i próbował ją uspokoić samemu w myśli kombinując już jak mają się bronić i uciec z kraju.

W: Yhy. - wyszli do funkcjonariusza.

Gdzież się podziały komentarze Madzi, Majki G, fawi i Bunki??? Ja się Was pytam, gdzie???

Dziękuję za wszystkie komentarze, ale nadal brakuje mi tych trzech dziewczyn...