CZĘŚĆ 54 Nowe rządy.

Rano obudziła się w łóżku obok profesora, który od dłuższego czasu przyglądał się kobiecie.
F: Obudziłaś się.
W: No tak. A ty tak długo na mnie patrzysz?
F: Jakieś pół godziny.
W: I tak leżysz i patrzysz?
F: Podziwiam urodę.
W: Na którą my mamy do roboty?
F: Na 8:00.
W: A jest?
F: 7:00.
W: Co? Przecież my nie zdążymy.
F: Zdążymy. Śniadanie gotowe.
W: Jak?
F: Niezawodna pani Ania tu była.
W: Tu się kręcą obcy ludzi?
F: O 6:00 przyszła, rozłożyła jedzenie po szafkach, zrobiła śniadanie i wyszła.
W: Powiedz mi, po co ci taki wielki dom?
F: Liczyłem, że kiedyś zamieszka tu ze mną taka piękna, rudowłosa pani doktor.
W: Przyjdzie na to czas, przyjdzie czas, przyjdzie czas, albo może i nie przyjdzie. - zanuciła.
F: Rude jest wredne.
W: No właśnie. Nie chciałbyś mieszkać z taką wrednotą jak ja.
F: Mnie nie pobijesz.
W: Oj tak.

Odprawa.
T: Informuję, iż doktor Sambor zrzekł się funkcji ordynatora...
N: CO?! - Nina podeszła do niego i przywaliła mu w policzek krzycząc "Ty niedojdo życiowa!"
S: Nina, kochanie...
N: Zamknij się palancie! - usiadła z naburmuszoną miną na kanapie.
F: Szczerze współczuję takiej kobiety, ordynatorze. Przepraszam, doktorze, a na dobrą sprawę, to panie lekarzu.
S: Po zaistniałych sytuacjach...
F: ZANIEDBANIACH.
S: Po zaistniałych sytuacjach...
F: ZANIEDBANIACH, panie lekarzu. Nie bójmy się nazywać rzeczy po imieniu.
S: Tak, czy siak...
F: Wypowiedź naprawdę godna wykształconego człowieka. Tak, czy siak, gratuluję.
S: Ja już się może nie będę odzywał.
F: No tak, najlepiej schować głowę w piasek.
S: Czy pan mi coś sugeruje?
F: Jakże bym śmiał.
S: Tak czy siak, odchodzę! Do widzenia! - wyszedł trzaskając drzwi.
T: Potrzebujemy ordynatora. Nie chcemy zatrudniać nikogo z zewnątrz. Proponuję profesora Falkowicza, lub doktor Consalidę. -Tretter szybko przeszedł do sedna sprawy obawiając się, że zaraz znowu rozpęta się jakaś dyskusja.
P: Ale mi wybór. Dziwka, czy morderca.
F: Proszę się normalnie wysławiać, pani Przemku.
P: A ty się niby wsławiasz?!
F: Jakby pan nie wiedział, to piszą o mnie w gazetach.
P: Co ma piernik do wiatraka?!
F: Oświecę pana. Wysławiać i wsławiać, to nie to samo.
P: Oj, zamknij się!
F: U pana i jedno i drugie zatrzymało się w przedszkolu.
T: Tak jak już wspominałem, proponuję profesora Falkowicza, lub doktor Consalidę. Zapraszam państwa za chwilę do gabinetu.
W: Ale...
F: Dyrektorze...
T: Po odprawie!
N: Ja się nie zgadzam!
P: Ja też!
Ad: Moim życiem on i tak rządzi. Jedna kwestia w te czy we fte.
T: A więc kogo państwo proponują?
N: Ja!
P: I ja też!
T: Ktoś jeszcze chętny? - cisza - Tak więc proszę teraz całą czwórkę do siebie.
F: Dyrektorze...
T: Zaraz!
F: Jak sobie pan życzy.
Po chwili Wiktoria i Andrzej siedzieli w gabinecie dyrektora, a Tretter nie dawał im dojść do słowa.
T: A teraz poprosimy na chwilę dr. Zapałę. - sekretarka wpuściła Zapałę do pokoju.
T: Kto to jest, doktorze Zapał? - pokazał ręką na Falkjowicza.
F: Czy to jest przedszkole i gra w zgadnij kto to?
T: Nie to nie jest przedszkole. Panie Przemku.
P: Morderca, zabójca, babiarz, dziwkarz, arogant, cynik, debil, palant, jednym słowem, morderca.
F: Też pana lubię, panie Przemku.
T: Przepraszam pana za ten eksperyment, ale już wiemy, że dr. Zapała nie nadaje się na pełnienie tej funkcji. Proszę wyjść i poprosić dr. Rudnicką.
P: Ale...!
T: Natychmiast.
P: Yhy. - po chwili do gabinetu weszła Nina.
T: Kto to jest? - pokazał ręką na Wiktorię.
N: Naiwniaczka, dziwka, galerianka, materialistka, debilka, idiotka, wierzy mordercy.
T: Dziękuję, do widzenia.
N: Co?
T: Do widzenia. - otworzył przed Rudnicką drzwi, a ona wyszła trzaskając nimi.
T: Tak więc zostaliście państwo.
W: Ja nie chcę. Nie mam ochoty być ordynatorem.
T: Tak więc gratuluję nowego stanowiska, profesorze.
F: Moment. Ja się na nic nie zgodziłem i nie zamierzam się zgadzać.
T: Co?
F: Nie zgadzam się. Za dużo złych rzeczy się wtedy wydarzyło. - spojrzał na kobietę siedzącą obok.
W: Andrzej, to była inna sytuacja...
F: Nie.
T: Błagam. Ja muszę kogoś zatrudnić. Pani Wiktorio? - Tretter wyglądał jakby miał się zaraz rozpłakać.
W: Ja nie chcę być szefem Andrzeja.
F: A czemu by nie?
W: Ty się zgódź. Nie chcę, żeby rządził mną Zapała, albo Rudnicka. Ty chyba też.
T: Dostanie pan półtorej pensji... - profesor zaczął się śmiać - Czy ja powiedziałem coś śmiesznego?
F: Ja tu nie pracuję dla pieniędzy. Polubiłem ten szpital. A pieniądze swoją drogą są z tego żadne.
T: Proszę.
F: Dobrze...
T: Dziękuję...
F: Dobrze, ALE Wiktoria dostanie gabinet.  I nie będzie się taki świetny chirurg marnował na izbie przyjęć, czy w przychodni.
W: Ale ja nie chcę! Nie będę się izolować od ludzi. Nie przyjmuję sław chirurgi ze świata, żeby musieć mieć gabinet.
F: Uwierz, niedługo będziesz.
T: Później to państwo ustalicie. Proszę tylko podpisać.- podsunął profesorowi dokument - Objęcie funkcji ordynatora. Proszę tu podpisać.
F: Niech będzie. - podpisał dokument.
T: Dziękuję. Chodźmy obwieścić radosną nowinę.
W: Nina się załamie, już nie mówiąc o Zapale.
F: Nie mogę się doczekać.

P: CO?! Ja się nie zgadzam! - Zapała i Rudnicka od 5 minut wrzeszczeli, z niezadowolenia, gdy usłyszeli o nowym ordynatorze.
F: No cóż drodzy państwo, do pracy. Doktorze Zapała, wyrostek na początek, a pani, pani doktor ma asystę. Zapraszam doktor Consalidę na laparoskopową strumektomię za godzinę.
N: On ją faworyzuje!
P: No właśnie!
W: A ja mam taką sugestię. Nina robi tą operację, a Przemo asystuje. My będziemy na sali.
N: No wreszcie coś mądrego powiedziałaś.
P: No.
W: ALE jeśli to zawalicie, macie przez miesiąc codziennie wyrostki i żylaki i nie narzekacie.
N: Chciałabyś.
P: Zobaczysz na co nas stać.
W: A pan ordynator się zgadza?
F: Zamówmy więcej krwi. Jak rozwalą tętnicę, będzie niewesoło, a szanse, że nie rozwalą są znikome.
N: Chciałbyś.
F: Umówmy się tak. Do czasu, aż uszkodzicie tętnice, my dwoje siedzimy i się nie odzywamy. A jak uszkodzicie tętnicę, bez słowa możecie wyjść z sali.
P: Nie ma szans, żeby coś poszło nie tak.
F: Nie podzielam pana entuzjazmu. Szkoda mi tylko pacjenta, który najbardziej na tym ucierpi.
N: Chciałbyś.

Po operacji.
F: Pani doktor, życzę miłych wyrostków. - byli tylko z Nina w myjni.
N: Mam dla ciebie... propozycję. - szepnęła przybliżając się do niego, a profesor zaczął się śmiać.
F: Oj kochana,  nie wszystko da się załatwić idąc z kimś do łóżka.
N: Co? Przecież zawsze... - dopytywała zdezorientowana.
F: Ludzie się zmieniają.
N: Debil! - warknęła i wyszła z myjni.
W: Znowu się z nią pokłóciłeś?
F: Nie pokłóciłem, po prostu dr. Rudnicka składała mi dość dziwne propozycje z których nie chciałem skorzystać.
W: Jakie znowu propozycje?
F: Znasz drugą pracę dr. Rudnickiej.
W: Idiotka.
F: Niestety tacy ludzie też są na świecie.

Siedział w gabinecie, gdy wpadła tam Kinga.
F: Mamusia nie nauczyła, że się puka?
K: Stęskniłam się, kochanie.
F: Znowu się zaczyna. Nie kocham cię. Nigdy cię nie kochałem i nigdy nie pokocham. - powiedział od razu znudzonym głosem.
K: Przecież ja jestem piękna.
F: Jak noc listopadowa.
K: Samo patrzenie na mnie jest przyjemnością.
F: Niczym gastroskopia bez narkozy.
K: Przecież ty mnie kochasz!
F: Tak, bardzo. Wybacz, ale nie mam czasu na powtarzanie tego samego po raz setny. Następnym razem nagraj to na dyktafon i sobie włączaj. - niezadowolona Walczyk wyszła z jego gabinetu.

Siedziała w lekarskim, gdy wpadła tam Woźnicka.
Ag: Wiki, mam pacjenta z owrzodzeniem na penisie. Zajmij się tym.
W: Co?! Ja się do tego nie dotknę!
Ag: To kto? Jesteś lekarzem.
W: Nie wiem, idź do Andrzeja.
Ag: Pójdę i co powiem?
W: To samo co mnie.
Ag: On jest profesorem, tutaj ordynatorem. Ja się nie będę ośmieszać, bo i tak nic z tym nie zrobi. Ty idź.
W: Chyba cię porąbało. Nie mój pacjent, nie mój kłopot.
A: To co ja mam zrobić do cholery?
W: Pojęcia nie mam. Ja się do tego nie dotknę.
F: Jaki macie znowu problem? - spytał wchodząc do lekarskiego.
Ag: Noo owrzodzenie na penisie.
F: Pamiętam jeszcze anatomię i podstawowe różnice między kobietą, a mężczyzną. Z tego co wiem jesteście płci żeńskiej.
Ag: Pacjent ma owrzodzenie na penisie.
W: Ja się do tego nie dotknę.
F: I to jest kłopot? - wyjął telefon.
F: Dzień dobry pani Klaudio. Proszę do lekarskiego. Mam dla pani bardzo ciekawe zadanie. - po chwili do pokoju weszła stażystka.
K: Już jestem profesorze.
F: Wspaniale. Mam dla pani bardzo ciekawe zadanie.
K: Tak?
F: Pacjent na izbie z numerem...
Ag: Czternastym.
K: Dziękuję, profesorze.
F: Ależ nie ma za co. Zasłużyła pani.
K: Dziękuję! - zadowolona wyszła z lekarskiego.
Ag: Za chwilę chyba jej zejdzie ten banan z ust.
W: Zasłużyła.
F: Każdy ma to na co sobie zapracował. Dr. Rudnicka i dr. Zapała też, a ja mam lekarzy do wszystkich wyrostków i żylaków.
W: Każdy ma na co zasłużył. A ja na co zasłużyłam?
F: Na operację jaskry wieczorem w klinice.
W: A Adam?
F: Znalazłem mu zajęcie.
W: Jakie?
F: Pracuje i kształci się w szpitalnym archiwum. Nikt tam nie robił porządków od lat.
W: Nowe rządy?
F: Tak.