CZĘŚĆ 40 Uśmiechnij się, kochanie.

Wtorek, 13:30.
W: Co jest do cholery?! Wyłącz to! - warknęła słysząc dźwięk telefonu.
F: To twój. - wziął z szafki nocnej biały telefon, a Consalida naciągnęła kołdrę na głowę.
W: Kto? - spytała niechętnie, mając wciąż zakrytą głowę.
F: Pani Agata.
W: Spław ją. - Wiktoria zakryła sobie uszy rękami. Profesor odebrał telefon.
A: Wiki, jestem w sklepie. Pamiętasz tą bieliznę, co oglądałyśmy. Nie wiem, czy kupić czerwoną, czy czarną. - internistka od razu przeszła do sedna sprawy.
F: Wybaczy pani, ale nie jestem Wiktorią i nie wiem, czy będę dobrym doradcą w tej sprawie. - Woźnicką zamurowało, gdy usłyszała głos profesora i przez chwilę zapanowała cisza, gdy kobieta analizowała zaistniałą sytuację.
A: Co? Ale to nie jest telefon Wiki? - internistka aż sprawdziła numer na wyświetlaczu.
F: Wiktoria śpi i prosi, żebym panią spławił.
A: Tak, ja zawsze umiem zrobić z siebie kretynkę, a do pana już mam wyjątkowego pecha. - powiedziała niezadowolona.
F: Bez przesady. Dr. Jakubek na mój widok zaczyna machać rękami i krzyczeć, najpierw o pani, potem Wiktorii oraz Adamie, że są gdzieś.
A: Ehe. To... do widzenia. No miłego dnia wam życzę. - internistka szybko się rozłączyła.
W: Czego chciała?
F: Pytała jaką ma kupić bieliznę.
W: Ciebie się pytała?!
F: Myślała, że rozmawia z tobą.
W: Biedna Agatka. Teraz pewnie ma całe czerwone policzki i jeszcze nie wie, co kupić. Jakie miała warianty?
F: Czerwona, czy czarna.
W: Daj ten telefon. - lekarka zadzwoniła do koleżanki.
A: Coś jeszcze, profesorze?
W: Cześć.
A: Mogłabyś ty odbierać sama swój telefon?! Czemu ja ciągle wychodzę na idiotkę?! I to przez ciebie!
W: Było nie nawijać o bieliźnie, nie wiedząc z kim rozmawiasz.
A: W ogóle, to kto śpi o w pół do drugiej?!
W: Ten kto nie śpi całą noc i ranek. A teraz się ucisz, bo ludzie na ciebie dziwnie patrzą i weź tą... czerwoną, a dla mnie czarną.
A: Ale ty którą chcesz?
W: Jak to którą? Tą, no.... yyy - kobieta zaczęła się jąkać czując dłonie profesora na swoim ciele.
F: Żadną. Najlepiej ci kochanie, bez niej i zaraz ci to udowodnię. Zdejmiemy to... - zaczął zdejmować z niej atłasową koszulkę.
A: Wiki, jesteś tam?
W: Nie... Pa.
A: To w końcu co ja ma ci kupić?
W: Yyy, nic. - jęknęła, gdy poczuła jego ręce na piersiach.
A: Niewyżyte nastolatki. - Internistka rozłączyła się domyślając się, w jakiej sytuacji jest przyjaciółka.

Kilka godzin później.
Wiktoria stała przed lustrem i malowała rzęsy tuszem.
W: Przez ciebie nie zdążyliśmy na śniadanie.
F: A czy ja cię do czegoś zmuszałem?
W: Nie, wcale.
F: No przepraszam bardzo, ale chyba cię nie zmuszałem.
W: Zmuszałeś. Twój dotyk mnie zmusza.
F: Już się bałem, że teraz oskarżysz mnie o serię gwałtów.
W: Oskarżę cię o to, że nie zdążyłam na śniadanie.
F: Spokojnie, pani doktor. Czego cię uczyłem?
W: No uczyłeś mnie sporo.
F: Wiesz o czym mówię.
W: Dobry lekarz musi umieć w każdej sytuacji działać w racjonalnie, rozsądnie i spokojnie, ale też sprawnie. W przeciwnym razie nic nie zrobi, ewentualnie pogorszy sytuację.
F: Ty mnie nagrywałaś na dyktafon i potem uczyłaś się na pamięć?
W: No ale to nie jest jakaś drastyczna sytuacja. To nie ma ze sobą nic wspólnego.
F: Ale i tak możesz być spokojniejsza.
W: A ty jesteś spokojny? Na przykład jak Adam coś zawali?
F: Sama mówiłaś, że mam 500 masek.
W: I jedna z nich jest przeznaczona dla mnie?
F: Nie. Właśnie to jest w tobie wyjątkowe. Tylko przy tobie czuję się dobrze. I przy tobie nie muszę nikogo zgrywać.
W: Ale przy Adamie nie jesteś spokojny.
F: Jestem.
W: Nawet jak ci mówi, żebyś zluzował majty?
F: Po co się denerwować głupotą tego dziecka? A krzyczeć na niego muszę. Ty sobie wyobrażasz, jak on by się zachowywał, gdybym ja na niego czasem nie powrzeszczał?
W: No tak, rzeczywiście. A teraz ja chcę jeść.
F: Oczywiście, pani doktor.

Pół godziny później.
W: Masz jakiś genialny plan na dzisiaj?
F: A na co masz ochotę?
W: Możemy pójść... na zakupy. Cieszysz się?
F: Z tobą każda chwila jest wspaniała.
W: No to na Krupówki. - powiedziała zadowolona.

Chodzili "w kółko" od godziny.
W: Chodź. Zobaczymy obrazy.
F: Jakiś plus tej całej wyprawy. Chociaż nie wiem, czy coś ciekawego się tu znajdzie.
W: Andrzej, to, że coś oglądasz nie znaczy, że od razu musisz wszystko kupować.
F: Wiem.
F: Bingo. - pokazał ręką na obraz przedstawiający nagą kobietę w dość dziwnej pozie z wielkim biustem.
W: No nie wiedziałam, że ty gustujesz w takich obrazach...
F: Wolę podziwiać ciebie. A to będzie idealny prezent dla Adama.
W: Nie wierzę.
F: Jeśli koniecznie musi to oglądać. Może polubi dzieła sztuki.
W: No myślę, że to mu się spodoba. Ale masz dopilnować, żeby to nie wisiało w salonie. Ja nie chcę tego podziwiać.
F: Yhm. Weźmiemy.

Pół godziny.
W: O, a ja kupię kurtki skórzane. Sobie i Woźnickiej. Agatka uwielbia prezenty.
F: Oczywiście. - kobieta przymierzała przerurzne kurtki.
W: To ja biorę tą. A dla Agatki taka sama tylko, że szara.
-Oczywiście, to będzie... 1300.
W: Opuści pan trochę na ładne oczka?
-Ładne oczka i piękne usta. - facet ją pocałował, a ona go od razu odepchnęła. Mężczyzna dostał od profesora w pysk.
W: Ja nie jestem dziwką i nie pozwolę się tak traktować. - powiedziała ostro. Zdążyła się już nauczyć jak nie wrzeszczeć, ale jednocześnie być stanowczą.
-Ja... przepraszam, bo... - tłumaczył się, próbując się podnieść z ziemi, ale dostał drugi raz od Falkowicza.
W: W takiej sytuacji, ja bardzo dziękuję za te kurtki.
-Ja przepraszam, bo no yyy...
F: Niemiłego dnia panu życzę. - odeszli od niego, a Wiktoria kipiała ze złości.
W: Co za cham, co za debil, idiota, palant, bałwan, kretyn...
F: Już, kochanie. - objął kobietę.
W: Co za wariat, głupek, cep kapuściany... - profesor pocałował lekarkę.
W: Od razu lepiej. Co za cham, kretyn, dupek, głąb...
F: Wiem, wiem. Dostał dość porządnie. Spokojnie.
W: A ciebie to nie rusza, że całował mnie obcy facet?
F: Dostał w pysk. Kocham cię naprawdę bardzo, bardzo, ale nie wyjmę pistoletu i go nie zastrzelę.
W: Ty masz pistolet?!
F: Przy sobie nie.
W: Masz broń?!
F: Spokojnie skarbie.
W: Odpowiedz!
F: Tak.
W: Boże...
F: Nie chodzę z pistoletem po ulicy i nie celuje w ludzi. Przecież nie zamierzam nikogo zabijać.
W: Andrzej, te badania są dla nas aż tak niebezpieczne?
F: Zawsze można trafić na zdesperowanego pacjenta, albo chorego psychicznie.
W: A ty miałeś już takie sytuacje oprócz tej bomby w szpitalu?
F: Nieważne.
W: Andrzej, na mnie nie stosuj metod psychologicznych, jak do pacjenta. Bardziej denerwuje mnie niewiedza niż wiedza.
F: Mam trochę wrogów. A ty po prostu uważaj na siebie.
W: Co?!
F: Uważaj na siebie.
W: Okey.
F: Wiesz jak bardzo cię kocham?
W: Tak. Teraz jest idealnie.
F: Ty jesteś idealna.
W: Nic nie może przecież wiecznie trwać. Co zesłał los trzeba będzie stracić. Za miłość też przyjdzie kiedyś nam zapłacić.
F: Nie mogłabyś bardziej optymistycznie do tego podejść? Uśmiechnij się, kochanie.
W: Ktoś mnie pokochał świat nagle zawirował,  ktoś mnie pokochał na dobre i na złe. - zaśpiewała śmiejąc się.
F: Od razu lepiej, gdy się uśmiechniesz. I ten uśmiech ma nie schodzić z twojej twarzy. Jest tyle piosenek. Możesz śpiewać, mówić. Swoją drogą masz piękny głos. Ale optymistycznie.
W: Tak mało trzeba nam i dużo tak, żeby szczęśliwym być, drugiemu szczęście dać. Wystarczy ciepło rąk, muśnięcie warg. Wystarczy, żeby ktoś pokochał nas. - zaśpiewała, a profesor delikatnie musnął jej wargi.
-Zakochani są wśród nas, zakochani pierwszy raz. Romantyczni, niedzisiejsi i niemodni. Zakochani kilka dni, zakochani tak jak my, ale szczęścia moglibyśmy się nauczyć od nich. - usłyszeli śpiew za sobą - Consalida, no!
W: Cześć! Ile to lat się nie widziałyśmy. To jest Andrzej. A to moja przyjaciółka, Iwona.
I: Miło mi, ale ja niestety muszę lecieć. Trzymaj się Wiki. Do widzenia.
W: Pa. - kobieta wręcz pobiegła przed siebie.
F: Romantyczni, niedzisiejsi i niemodni.
W: Woźnicka zaśpiewała mi to samo, co Iwona.
F: Tak więc zapraszam panią doktor na romantyczną, niedzisiejszą i niemodną kolację.
W: Romantyczną, niedzisiejszą i niemodną. Wiesz, że Krajewski się z nas naśmiewa?
F: Jeszcze będzie płakał baranim głosem. - Wiktoria wybuchła śmiechem.
W: Wy jesteście dwa barany.
F: No wiesz co.
W: A może nie?
F: Adam jest baranem.
W: Nie no, fajne nazwisko. Jak tylko usłyszałam Falkowicz, już wiedziałam, że nie zapowiada to nic dobrego.
F: Z mojego przyjścia do tego szpitala chyba najbardziej ucieszyła się dr. Rudnicka.
W: Haha. Pamiętam jak Tretter powiedział, że będziesz nowym ordynatorem. Mina Rudnickiej była nieoceniona. Jak tylko Tretter i Sambor wyszli Nina powiedziała "Uważajcie na niego. To jest ZŁY człowiek. On nic nie robi bezinteresownie. Na pewno ma już intrygi..." I tak dalej i tak dalej.
F: Wiesz co, tak się zastanawiam, co by zrobiła Nina, gdybym powiedział, że zapraszam ją na przyjacielską kawę.
W: No nie wiem, co by zrobiła Nina, ale ja na pewno byłabym strasznie zazdrosna. - pocałowała go.
F: Straszna z pani zazdrośnica, pani doktor.
W: Nie ma miłości bez zazdrości.

Zjedli kolację w restauracji i pojechali do hotelu. Już w windzie zaczęli się namiętnie całować i wciąż nieodrywając się od siebie podążali w kierunku swojego pokoju. Gdy tylko znaleźli się w apartamencie dosłownie zdarli z siebie ubrania i kochali się aż do świtu. Rano podziwiali wschód słońca siedząc przytuleni do siebie na łóżku.

To już ostatnia część z wyjazdu z powodu braku pomysłów. W następnej będzie już powrót do szarej rzeczywistości i... komizmu tych opowiadań. Tak, nie umiem się bez tego obejść :)