CZĘŚĆ 44

W: Cześć. Jestem mniej więcej gotowa. - zadzwoniła do niego po godzinie.
F: Zaraz będę.
W: Czekam. - po chwili usłyszała dzwonek do drzwi.


W: Cześć.
F: Witaj. Pięknie wyglądasz.
W: Dziękuję. - złapała torebkę. Profesor pomógł jej założyć skórzaną kurtkę i pojechali do restauracji.

W: Moglibyśmy pojechać gdzie indziej? - spytała niepewnie gdy weszli do restauracji.
Wj: Wiktoria! - mężczyzna zerwał się z krzesła i szybkim krokiem zaczął iść w ich stronę. Kobieta złapała Andrzeja za rękę, odwróciła się i podążała szybko w stronę wyjścia.
F: Co się stało kochanie? - spytał idąc tuż za nią. Wyszli z restauracji, ale zaraz po nich wyszedł Wojtek.
Wj: Wiktoria, masz mi powiedzieć gdzie jest Blanka!
W: W życiu ci tego nie powiem!
Wj: Jestem jej ojcem i mam prawo się z nią spotykać!
W: Ona cię nie chce widzieć!
Wj: Ona, czy ty, bo znalazłaś dla niej już nowego ojca?!
W: Ty na pewno nim nie będziesz! Tatuś, który jednego dnia nastawia córkę przeciwko mnie, drugiego mówi, że jej nie chce i zostawia ją tylko ze mną, a trzeciego ją porywa!
Wj: Ona jest moją córką!



W: W dupie mam kim ty dla niej jesteś! Spierniczaj i tyle! Nigdy nie dam ci się z nią spotkać!

Wj: Zobaczysz, ona jeszcze będzie ze mną. To ciebie nienawidzi! 

F: Starczy!

Wj: Ty się nie wtrącaj! Nie masz z tym nic wspólnego!

W: Spierniczaj z tond! I znikaj mi z życia!

Wj: Mogę sobie być gdzie chcę i kiedy chcę!

W: Albo znikasz, albo siedzisz w pierdlu, za próbę porwania córki! Pamiętaj, że ja zawsze mogę iść z tym na policję!

Wj: Jeszcze tego pożałujesz! - odszedł od nich.

F: Wszystko dobrze, kochanie?

W: Jeszcze tak. Ten człowiek jest nieobliczalny. Mi nic nie jest w stanie zrobić, ale Blance... - wzięła głęboki wdech - I tak nie mogę nic na to zdziałać. Ten palant nie popsuje nam wieczoru.

F: Na pewno wszystko dobrze? Jeśli chcesz...

W: Jest ok. Skoro ten debil już poszedł możemy w spokoju zjeść kolację. - weszli do restauracji i zajęli stolik.
W: Naprawdę? - mówiła śmiejąc się. Profesor dość skutecznie poprawiał jej humor - Oj ten Krajewski.
F: Adam jest mistrzem robienia głupot.
W: Zdążyłam spostrzec. - kobieta usłyszała dźwięk smsa - Kto znowu czegoś chce? - zaczęła grzebać w torebce - Nie chcę przeszkadzać, ale mam dziwny przypadek. Nic z tego nie rozumiem. Mogę liczyć na konsultację, chociaż telefoniczną? - przeczytała na głos.
F: Kto?
W: Woźnicka. No cóż, zostając lekarzem podpisałam tę całą przysięgę Hipokrotesa, czy jak. Dobro pacjenta najważniejsze. - zadzwoniła do Agaty.
A: Wiki, dzięki ci wielkie, że zadzwoniłaś. Pacjent...
W: Czekaj, dam ci Andrzeja.
A: A, ok. - kobieta przez 5 minut referowała profesorowi  stan pacjenta.
F: Szykujcie salę.
A: Co?
F: Najprawdopodobniej rozwarstwienie aorty brzusznej. Zaraz będziemy.
A: Ok, dzięki.
W: Czyli koniec miłego wieczoru, czas na miłą operację?
F: Zgadza się. Najprawdopodobniej mamy rozwarstwienie aorty.
W: Ostatnio strasznie często się to zdarza.
F: Życie, kochana.

Operowali przez kilka godzin. Skończyli o 04:00 nad ranem.
W: Padam. - powiedziała wychodząc z bloku.
F: Ja też.
W: Za trzy godziny zaczynamy dyżur?
F: Śpimy na kanapach w gabinecie?
W: Mam wygodniejszy pomysł.
A: O, skończyliście.
W: Oto jest mój pomysł.
A: Masz. - podała Wiki klucze - spadam na odział. Ja się wyspałam już.
W: Ok, dzięki.
F: Co ty wymyśliłaś?
W: Chodź. - zaprowadziła go do niewielkiego pomieszczenia, gdzie było ustawione kilka łóżek szpitalnych - Tu śpią lekarze i inni na dyżurach. Jak był remont w szpitalu, to zakosiliśmy łóżka, a ta sala i tak jest pusta. Kładź się. - kobieta opadła na jedno z łóżek, a profesor poszedł w jej ślady.